De Canarische Eilanden behoren tot mijn favoriete bestemmingen. De vulkanische landschappen, het heerlijke eten en het bijna perfecte klimaat vormen de ideale mix voor een geweldige vakantie. De meeste toeristen vliegen naar Lanzarote en de andere Canarische Eilanden om te genieten van zon, zee en strand. Begrijpelijk, want hiervoor kun je vrijwel het hele jaar prima terecht op deze archipel voor de noordwestelijke kust van Afrika. Maar het is zonde om je te beperken tot het houden van een zonvakantie. Eilanden zoals Lanzarote hebben zoveel meer te bieden. Ik zal je tijdens een dag op Lanzarote kennis laten maken met de schoonheid van dit eiland.

Voor mijn 12 uur op Lanzarote heb ik gekozen voor het thema ‘Vuurbergen, Cesar Manrique en de mooiste dorpjes op Lanzarote’. Hiermee giet ik drie mooie onderwerpen samen in één boeiende dag. Om deze dag tot stand te laten komen heb ik een auto nodig. Die heb ik zoals altijd via Sunny Cars gehuurd. Zij noemen het all-inclusive auto huren, ik heb het altijd over een auto huren zonder gezeik. Geen eigen risico, geen verborgen kosten, volledig verzekerd en geen verplichte afname van een volle tank brandstof tegen woekerprijzen. Eigenlijk autoverhuur zoals het hoort. Mijn auto voor deze week is een Hyundai Tucson. Ik had voor 228 euro een Renault Megane gehuurd, maar heb ter plaatse voor 3 euro per dag een upgrade genomen naar de fantastisch rijdende Tucson. Een koopje, toch?

De hele week is goed betaalbaar. Voor ongeveer duizend euro heb ik via Sunweb een pakketreis geboekt naar het recent geopende Radisson Blu Resort Lanzarote. Dit viersterrenhotel staat in Costa Teguise. Qua ligging is dit een perfecte uitvalsbasis voor uitstapjes op Lanzarote. Ook de hotelkamer zelf is erg fijn. Ik vraag me af hoe het kan dat ik deze reis voor dit geld kon boeken, wetende dat een los vliegticket van Transavia mij voor de geboekte vluchten alleen al bijna vijfhonderd euro gekost hebben. Het verblijf in Radisson Blu Resort Lanzarote is geboekt op basis van logies met ontbijt, maar vanwege een of andere actie krijg ik gratis halfpension. Vandaag zal ik van het diner geen gebruik maken.

07:15 uur – opstaan en ontbijten

Voor mijn doen sta ik laat op. Ik ben een ochtendmens die in Nederland meestal tussen half zes en zes opstaat. Kwart over zeven voelt bij mij als uitslapen. Ik trek de gordijnen open en zie met enige teleurstelling dat het helemaal bewolkt is. Het is niet het weer wat ik wilde. Dit is al enkele dagen zo. Ik twijfel even of ik vandaag wel op pad zal gaan voor de ‘in 12 uur’-reportage. Uit ervaring weet ik dat het gedurende de dag vaak beter wordt. Daar hoop ik nu ook op.

Ik voer al mijn ochtendrituelen uit en zorg ervoor dat ik fris en fruitig aan het ontbijt begin. De ochtendmaaltijd wordt in buffetvorm geserveerd. Op dit moment van de dag is het nog heerlijk rustig in het restaurant. Hieraan merk je dat je in een hotel overnacht waar vooral vakantieganger verblijven. Pas na achten wordt het wat drukker. Ik krijg er niet zoveel van mee, omdat ik op tijd weer weg ben.

08:30 uur – op pad

Klokslag half negen start ik mijn auto. De navigatie is via google maps ingesteld en wordt dankzij Apple Carplay op het beeldscherm van de auto weergegeven. Ik realiseer me hoe gemakkelijk het tegenwoordig is. Vroeger moest je het doen met routekaarten en wegwijzers. Regelmatig was het vloeken omdat je een verkeerde afslag genomen had of juist een afslag gemist had. Dat komt tegenwoordig bijna niet meer voor.

08:50 uur – Monumento Al Campensino

Het Monumento Al Campensino is de eerste bezienswaardigheid die ik onderweg tegenkom. Vanwege de enorme afmetingen en het opvallende ontwerp ontkomt dit door César Manrique ontworpen kunstobject niet aan mijn blik. Het Monumento al Campesino, ook wel bekend als het Monumento a la Fecundidad, is een eerbetoon van César Manrique aan al die boeren en arbeiders die met hun inspanningen Lanzarote hebben helpen opbouwen. Het is een avant-gardistisch werkstuk, gemaakt met watertanks van oude vissersboten.

Nu ik het meer bebouwde deel van Lanzarote achter me begin te laten wordt het vulkanische landschap van het eiland steeds beter zichtbaar. Langzaam aan begint de zon een beetje door de wolken heen te prikken, wat de schoonheid van het landschap alleen maar ten goede komt.

9:10 uur – Ermita de los Dolores

Na een kleine twintig minuten rijden zie ik een opvallende kerk staan. Het opvallende zit hem in het feit dat er een geen echt dorp omheen ligt, maar een enorm plein. Het Heiligdom van Nuestra Señora de los Dolores is een religieus gebouw waarvan de architectuur de richtlijnen van de geloofsgebouwen van het eiland volgt, waar de vereerde beeltenis van Nuestra Señora de los Dolores, ook bekend als Nuestra Señora de los Volcanes, beschermheilige van het eiland Lanzarote, te vinden is.

Het werd gebouwd om eer te bewijzen aan Onze-Lieve-Vrouw van Smarten, ook wel Onze-Lieve-Vrouw van de Vulkanen genoemd, als dank voor het wonder dat plaatsvond tijdens de 18e-eeuwse uitbarstingen. Toen de verwoestende lavastroom op het punt stond het dorp te verzwelgen, werd haar beeld naar buiten gedragen terwijl er gebeden werd. Plotseling kwam de lava tot stilstand en werd Mancha Blanca net op tijd gered. Naast de kerk staat een ingelijste urn in de versteende lava waarin het wonder wordt uitgelegd.

Na enkele minuten rijden verandert het landschap ineens. Grote stukken zwarte lavasteen laten zien dat de laatste vulkaanuitbarsting op Lanzarote vrij recent was. Dat wil zeggen nog geen driehonderd jaar geleden. In mensenlevens is dat een lange periode, voor de planeet waarop we leven is dit slechts een fractie van tijd.

09:30 uur – de Vuurbergen

Bij aankomst bij de Montanas del Fuego is het al flink druk. Ik ben toch nog redelijk snel naar binnen. Het toegangskaartje van 12 euro hoef ik niet te kopen. Ik heb gisteren al een pas gekocht waarmee ik zes verschillende bezienswaardigheden op Lanzarote kan bezoeken. Die 35 euro is een goede investering ten opzichte van losse tickets. Ik krijg een stempel op mijn pas en hij wordt gescand. Na een vijftal minuten rijden kom ik uit bij de parkeerplaats. Ik parkeer de auto en sluit aan in de rij om in de bus te stappen. De bus is de verplichte manier om dit unieke gebied te verkennen. De rondrit van ongeveer 35 minuten is inbegrepen in de entreeprijs.

Tijdens de rit zie je wat de recentste vulkaanuitbarsting met het landschap gedaan heeft. In totaal is er een oppervlakte van 172 vierkante kilometer veranderd in een landschap dat buitenaards aandoet.

Onderweg wordt er in drie talen verteld over de geschiedenis en de eigenschappen van de Vuurbergen: Spaans, Engels en Duits. Zo wordt er uitgelegd dat het landschap veel weg heeft van een woestijn. Weinig vocht en vrij grote temperatuurverschillen binnen een etmaal maken het lastig voor dieren en planten om hier te overleven. Op wat sporadische struikjes na is het landschap binnen de Vuurbergen doods.

Vlak voor het einde van de rit komen we langs de indrukwekkendste krater van de Vuurbergen. Omdat ik aan de rechterkant van de bus zit en we de krater aan onze linkerkant zien, kan ik hem helaas niet goed zien of op foto zetten.

Ik zie dat er inmiddels een flinke rij met wachtende auto’s op de toegangsweg staat. Het is serieus druk hier. Goed om te weten voor wie denkt iets later op de ochtend de Vuurbergen te bezoeken.

10:25 uur – 3 experimenten

Na de rondrit word je weer bij het bezoekerscentrum afgezet. Daar kun je verschillende experimenten zien, die aantonen dat het vulkanisme zeer dicht tegen de grondoppervlakte aanwezig is.

Bij het eerste experiment gooien ze hooi in een kuil. Het hooi verbrandt in enkele seconden, wat komt doordat de stenen op 2 meter diepte een temperatuur van 250 graden Celsius hebben.

Bij de tweede proef giet een medewerker wat water in een gat. Binnen enkele seconden spuwt de grond het water er in de vorm van stoom weer uit. Dat gaat met een flinke knal als gevolg van de opgebouwde druk. Dit is te danken aan de temperatuur van ongeveer 400 graden Celsius die heerst in het gat waar het water ingegoten wordt.

Op de derde plek liggen er kleine steentjes in een cirkel. Je kunt hier voelen dat deze steentjes warm zijn als gevolg van de warmere ondergrond.

Bij het verlaten van het afgesloten deel van de Montanas del Fuego wordt duidelijk hoe druk het is. Voor ik de uitgang bereikt heb, ben ik misschien wel tachtig tot honderd auto’s gepasseerd. Het oprijden van de LZ-67 wordt bemoeilijkt door de drukte en chaos die hier heerst. Je ziet de moedeloosheid op de gezichten van de mensen in de wachtende auto’s. Ik vraag me af of deze drukte normaal is of dat het komt door de drie enorme cruiseschepen die ik in Arrecife zag liggen.

10:50 uur – kamelen

Een kamelenrit is een andere manier om de Vuurbergen te bezoeken. Zo’n twee kilometer rijden richting Yaiza is de plek waar de ritten met de kamelen vertrekken. Voor 11 euro per persoon kun je op de rug van een dromedaris (want daar hebben we het hier feitelijk over) een stukje van de Montanas de Fuego verkennen. Ik ben geen voorstander van het inzetten van dieren als toeristische attractie. Ik sla deze mogelijkheid dus over. Ik geloof niet dat deze schitterende dieren hier op de een of andere manier plezier aan beleven. Wel maak ik gebruik van de mogelijkheid om de karavanen op de foto vast te leggen.

11:10 uur – Yaiza

Mijn volgende stop is Yaiza. Dit dorp is prachtig gelegen aan de rand van de Vuurbergen. Yaiza behoort tot de mooiste dorpjes van Lanzarote. Een prima plek dus om mee te pakken tijdens mijn dagje op pad met de auto. In dit plaatsje zie je de voor het eiland zo kenmerkende witte huizen met groene ramen en deuren. Noemenswaardige gebouwen zijn de kerk en het gemeentehuis. Zij liggen op korte loopafstand van elkaar. Er is aan de rand van het centrum ook nog een leuk plekje waar je lokale producten kunt kopen. Ik sla deze plek voor vandaag over. Wil je een leuk souvenirtje kopen, loop dan zeker even binnen.

11:25 uur – café con lecce

Inmiddels heb ik wel trek gekregen in een lekker bakkie koffie. Dat doe ik liever op een plek waar de locals komen in plaats van in een cafetaria bij een toeristische attractie zoals de Vuurbergen. Bar Stop in Yaiza voldoet helemaal aan dat plaatje. Hier staat de TV aan, staan de tapas al klaar op de bar en zitten lokale inwoners zwaar te discussiëren. Waarover het gaat, weet ik niet. Ik spreek wel wat woordjes Spaans, maar dit gaat me te snel. Het Canarische dialect helpt me ook niet.

Bar Stop bestaat volgens de informatie op de buitenmuur al sinds 1890. In de zaak zie ik in ieder geval wat dingen die je bij mij herinneringen aan de vorige eeuw oproepen: speelautomaten en een sigarettenmachine. En je kunt hier alleen maar contant afrekenen. Goed om te weten voor de generaties Y en Z die tegenwoordig gewend zijn dat ze overal met hun smartphone kunnen betalen. Hier dus niet!

Ik bestel een café con latte. Op zijn Nederlands een koffie verkeerd oftewel een koffie met melk. Na deze welkome consumptie genuttigd te hebben reken ik € 1,50 af. Van het wisselgeld laat ik vijftig cent op de bar liggen als fooi.

11:50 uur – Molino Viento

Vlak voor Uga maak ik een korte stop voor foto. Hier staat aan de rotonde een van de weinige overgebleven historische molens van Lanzarote. Deze ‘Molino Viento’ lijkt op dit moment een onderhoudsbeurt te ondergaan. De kenmerkende wieken ontbreken, waardoor je het gebouw niet direct als een molen zult herkennen.

12:00 uur – de wijnroute

Nadat ik door Uga gereden ben, sla linksaf de LZ-30 op. Dit is de bekende wijnroute van Lanzarote. De weg slingert door het zwarte vulkanische landschap heen. De vruchtbare grond leent zich uitstekend voor het verbouwen van druiven die worden gebruikt voor de productie van uitstekende wijnen. Waarom heb jij dan mogelijk nog niet van La Geria gehoord als vooraanstaande wijnregio? Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat negentig procent van de op Lanzarote geproduceerde wijnen het eiland niet verlaat. Van de overige tien procent komt er amper iets in Nederland terecht.

Onderweg maak ik wat foto’s van het typische landschap dat zo kenmerkend is voor deze wijnregio. Binnen het vulkanische gesteente hebben de wijnboeren kommen aangebracht, waarin de druiven achter kleine muurtjes beschut worden tegen de vaak aanwezige wind. De manier waarop de kuilen ingericht zijn zorgt ervoor dat het spaarzame vocht enigszins vastgehouden wordt, waardoor de wijndruiven goed tot rijping kunnen komen.

Rijdend over de wijnroute passeer ik verschillende beroemde wijnhuizen van Lanzarote, zoals Bodegas Rubicón, Bodega La Geria en Bodega Stratvs. Vooral bij Bodega La Geria is het erg druk. De mensen staan hier in de rij om het proeflokaal te kunnen betreden. Ik vermoed dat ze hier vandaag goede zaken gaan doen.

12:35 uur – San Bartolomé

Aan het begin van de middag rijd ik San Bartolomé binnen. Het is een van de mooiere dorpen van Lanzarote. De charme van San Bartolomé zit hem er vooral in dat dit plaatsje niet platgelopen wordt door toeristen en daardoor zijn charme heeft weten te behouden.

Ik heb weinig moeite om een parkeerplek in het hart van San Bartolomé te vinden. Ik vind een plekje op de parkeerplaats voor het Plaza Léon y Castillo. Dit plein behoort zonder enige twijfel tot de mooiste pleinen van Lanzarote. Ik denk dat alleen het Plaza de la Constitución in Teguise deze plek in schoonheid kan overtreffen. Het gezicht van Plaza Léon y Castillo wordt bepaald door drie gebouwen: een schitterend theater, een kerk rechts daarvan en het gemeentehuis aan de linkerkant. Opvallend is de heerlijke rust die hier heerst.

13:00 uur – lunch

Direct naast de kerk en het theater is Bar La Plaza gevestigd. Op het terras is plek en het is tijd om te lunchen. Voor mij een goede reden om hier plaats te nemen. In plaats van in een soort van tourist trap te belanden – zoals je het wel vaker ziet op mooie plekjes – krijg ik hier te maken met de eerlijke lokale keuken tegen een prikkie. Het menu staat op een wit bord. Ze werken hier niet met een vaste kaart. Daar houd ik wel van, want dat betekent meestal mooie dagverse producten. Wat op is, wordt van de kaart gehaald.

Als je weet wat de horeca in Nederland tegenwoordig kost, dan denk je bijna dat ze een schrijffout op het menu hebben staan. Voor een driegangenmenu betaal je € 10. Ja, je leest het goed: tien euro.

Uit het menu kies ik de ensaladilla rusa en de estefado ternera. Dat bestel ik in het Spaans, want de zeer vriendelijke ober spreekt geen Engels. No problemo, ben het na al die jaren wel gewend om in het Spaans te bestellen en wat te communiceren. Voor wie geen woord Spaans spreekt: ik heb de Russische salade (zie je veel in Spanje) en het stoofpotje met rundvlees besteld. Beide gerechten smaken zoals ik het verwacht en gehoopt had. Prima dus. Vooral het stoofgerecht kan mij bekoren. Het vlees is heerlijk mals, de aardappelen prima gegaard en de saus is aangenaam gekruid en vooral niet te zout.

Op het moment dat ik mijn tweede gerecht op heb, vraagt de ober welke ‘postre’ ik wil hebben. Eerlijk gezegd heb ik genoeg gegeten en vertel hem dat. Hij stelt voor om dan een koffie als derde gang te nemen. Dat sla ik niet af. Ik bestel wederom een café con leche. Die wordt geserveerd met een koekje erbij.

Na dit aangename middagmaal vraag ik om de rekening. Die bedraagt inclusief mijn drankje twaalf euro. Ik reken af en laat twee euro als fooi achter op de tafel.

13:45 uur – Fundacion Cesar Manrique

Na tien minuten rijden kom ik aan bij het oude woonhuis van Cesar Manrique in Tahiche. Manrique is een van mijn favoriete kunstenaars. Dat is niet alleen vanwege zijn kunstwerken, maar vooral vanwege zijn architectuur en zijn rol in hoe Lanzarote zich als toeristische bestemming ontwikkeld heeft. Dankzij Manrique is het karakter en de schoonheid van het eiland behouden gebleven. Want als er iets is wat je deze in 1992 overleden beroemdheid toe kunt dichten, is dat hij oog had voor schoonheid in alle denkbare vormen. Levensgenieter en cosmopolist Manrique hield van de mooie kanten van het leven.

Het woonhuis van Manrique is tegenwoordig een museum. Hier maak je kennis met zijn leven. Foto’s, uitspraken en video’s schetsen het beeld van deze bijzondere man. En je kunt natuurlijk een kijkje nemen in de door hemzelf ontworpen woning. Dat kost me tien euro voor een entreeticket.

In de eerste expositie komt de visie van Manrique tot leven. Ook zijn levenswijze als genieter wordt belicht. Op basis van zijn foto’s en uitspraken zie ik hem als een soort van Canarische playboy. Ik weet niet of dat beeld correct is, maar dit is hoe ik het ervaar. Tussen de foto’s door geniet ik van verschillende door Manrique ontworpen kunstwerken.

Het mooiste deel zie je zodra je de van vulkaangesteente gemaakte trap af loopt. Je komt eerst terecht in twee ruimtes die je kunt omschrijven als vulkanische relaxgrotten. De vaste zitjes geven het een gezellig en intiem karakter. Met de levensfilosofie van Manrique in je achterhoofd kun je je een inbeelding maken hoe gezellig hij het hier heeft gehad.

Hierna komt het klapstuk: de tuin met zwembad. Dit moet een soort van paradijs op aarde zijn als je hier mag vertoeven. Je moet dit met eigen ogen aanschouwen om mijn woorden te geloven. Op foto komt dit niet voldoende tot zijn recht.

15:10 uur – Mirador del Rio

De planning was om vanuit Tahiche naar het noorden van Lanzarote te rijden. Gedurende de dag verandert het weerbeeld. Rond het middaguur trok de lucht mooi open. Wie een beetje bekend is met het klimaat op Lanzarote, die weet dat het weer elders op het eiland totaal anders kan zijn. Ik kan geluk of pech hebben. Helaas blijkt het tweede het geval. Eenmaal de route naar het noorden ingezet te hebben, beginnen al snel de wolken te verschijnen. Naarmate ik meer noordwaarts rijd, des te dikker het wolkendek wordt. Ik besluit mijn plan voor vandaag niet aan te passen. Ook dit hoort bij Lanzarote. Ook jij als lezer kan dit soort weersomstandigheden meemaken als je een dag zoals die van mij wilt beleven.

Bij aankomst bij het Mirador del Rio is het geheel bewolkt. Ik parkeer de auto op de gratis parking en kan dankzij mijn Lanzarote pas gratis naar binnen. Anders had ik vijf euro entree moeten betalen. Dat is ook geen fortuin. Na binnenkomst treed je eerst het door Cesar Manrique ontworpen cafetaria binnen. Hier kun je uit de wind genieten van het formidabele uitzicht. Ik besluit om vrijwel meteen door te lopen naar buiten. Het uitzicht is daar beter. Natuurlijk schiet ik wel eerst een paar foto’s van de cafetaria.

Buiten word je getrakteerd op een bijna niet te evenaren uitzicht. Vanaf het panoramaterras kijk je uit op het eiland La Graciosa. Zelfs zonder zonneschijn is dit een schilderachtig uitzicht. Bij vlagen heb ik het idee dat de zon erdoor wil komen. Soms begin ik lichtjes te knijpen met mijn ogen. Helaas blijkt de wens de vader van de gedachte te zijn. De wolken geven geen krimp.

Vanuit de cafetaria kun je de trap naar boven nemen. Eerst passeer je de winkel waar je allerlei mooie aandenkens kunt kopen. Zodra je de draaitrap op loopt, ga je naar het dakterras. Van hieraf is het uitzicht nog beter omdat hier de balustrade ontbreekt. Daardoor lijkt dit bouwwerk nog meer een geheel met de natuur te vormen. Precies zoals Cesar Manrique het bedoeld heeft.

16:10 uur – Jameos del Agua

Het bezoek aan de Jameos del Agua is bewust aan het einde van de middag gepland. In een reisgids over Lanzarote had ik gelezen dat tussen 16 en 17 uur het beste moment van de dag is om deze populaire bezienswaardigheid te bezoeken. Dan zouden de meeste bussen met toeristen inmiddels wel verdwenen moeten zijn. Tot mijn verbazing staan er meer dan tien bussen op de parkeerplaats. Wederom denk ik dat dit vooral te maken zal hebben met de drie enorme cruiseschepen die ik daarstraks vanuit de verte nog steeds bij Arrecife zag liggen. Nadat ik mijn Lanzarote Pas heb laten scannen en stempelen merk ik dat het wel meevalt. De drukte lijkt vooral voor mij te zitten. O ja, de entreeprijs bedraagt tien euro als je geen pas hebt gekocht.

Op het moment dat ik de grot bereikt heb, is het een kwestie van een kleine tien minuutjes op een bankje wachten totdat de mensenmassa op lijkt te lossen. Jameos del Agua is de derde bezienswaardigheid van vandaag waar Cesar Manrique de hand aan heeft gelegd.

Jameos del Agua maakt deel uit van een reeks lavatunnels die zijn ontstaan door vulkanische activiteit op het eiland. Het woord “Jameo” verwijst naar een opening in het dak van een lavatunnel die is ingestort, waardoor een natuurlijke opening ontstaat.

In de grot staat ligt een enorme vijver. Als je goed in het water lijkt kun je dé attractie van deze bijzondere plek zien: honderden kleine lichtgevende kreeftjes. Deze kreeftjes zijn blind en hebben een opvallende witte kleur. De bijzonderheid van deze kreeftjes komt tot uiting in hun vermogen om licht uit te stralen in het donker. Ze zijn bioluminescent, wat betekent dat ze in staat zijn om een zwak blauwachtig licht te produceren. Dit bioluminescente licht wordt vaak waargenomen in de avonduren wanneer het donker is of in een grot, zoals hier in Jameos del Agua. De combinatie van het natuurlijke grotmilieu en de bioluminescentie van deze kreeftjes draagt bij aan een magische en betoverende sfeer in Jameos del Agua.

Op foto vastleggen is bijna onmogelijk. De weerkaatsing van het buitenlicht op het water in combinatie met de donkere grot en ondergrond bergen te veel van je fotocamera. Dit is het moment om een mentale foto op te slaan en een goede echte foto te vergeten.

De hand van Manrique wordt duidelijk op het moment dat je de grot verlaat. Een dieper gelegen tuin met een organisch gevormd zwembad toont een duidelijke gelijkenis met de tuin die ik eerder deze middag zag in het voormalige woonhuis van de kunstenaar/architect.

Achter het zwembad zit de verborgen schat van de Jameos del Agua. Dit is het in een vulkanische grot aangebracht auditorium. De vorm en het vulkanisch gesteente zorgt voor een geweldige akoestiek. De band die op het podium staat te oefenen zorgt ervoor dat wij als bezoekers kunnen genieten van het geweldige geluid dat deze akoestische superruimte weergeeft.

17:10 uur – Casa Carmelina

Toen ik jaren terug op Lanzarote was heb ik een bijzonder huis gezien waarvan ik benieuwd ben of dat er nog steeds zo bij staat. het gaan om Casa Carmelina in Punta de Mujeres. Dit is geen drukke toeristenplaats, maar een kustdorpje waar je vooral locals op straat aan zult treffen. Casa Carmelina staat er net zo bij als ik me kan herinneren van de vorige keer. Heel veel groen en de nodige hoeveelheid muurdecoraties, die er samen voor zorgen dat Casa Carmelina een instagramwaardige plek geworden is. In de tien minuten dat ik hier ben, heb ik meerdere mensen foto’s van zichzelf zien maken met deze bijzondere woning op de achtergrond.

In de bar iets verderop is de vrijmibo gaande. Het ziet er zeer gezellig uit. Ik weersta de verleiding en rijd stap de auto in om een klein stukje zuidwaarts te rijden.

17:30 uur – het blauwe huis

Het dorpje Arrieta is een rustig plaatsje aan de kust van Lanzarote. Er zijn weinig redenen om speciaal naar Arrieta te rijden. Het behoort niet tot de mooiste dorpen van het eiland en het heeft geen bijzonder strand. Maar als je het dorp toevallig passeert, dan is er wel een reden om even af te slaan. In Arrieta staat namelijk een woning die qua architectuur zo afwijkt van de rest van het eiland, dat je dit toch even moet gaan bekijken. Het gaat om Casa Juanita, dat vooral bekend staat als het Casa Azul: het blauwe huis.

Zodra je de kust van Arrieta bereikt zul je begrijpen wat ik bedoel. Het bijna sprookjesachtige pand staat statig aan het water. De felle blauwe en roodbruine tinten, gecombineerd met felle witte lijnen en de typisch Canarische balkons zorgen voor een spectaculair geheel. Nu de zon zich weer laat zien komt deze particuliere woning helemaal goed tot zijn recht. Je kunt het Blauwe Huis niet bezoeken. Dat maakt niet uit, de buitenkant maakt de tussenstop de moeite waard.

Wat ook gaaf is om te zien, is hoe de zee op de kust beukt. Vooral bij de dam die ervoor zorgt dat je relaxed kunt zwemmen bij het strand houden de golven flink huis. Het water kletst soms meters omhoog.

18:10 uur – Antigua rofera de Teseguite

Op weg naar Antigua zie ik aan de rechterkant van de LZ-404 opvallend veel auto’s geparkeerd staan. Het zijn er een stuk of tien tot twaalf, maar op een plek waarvan ik niet wist dat hier iets te doen of te zien is. Uit nieuwsgierigheid verlaat ik de weg om een kijkje te nemen.

Al snel krijg ik in de gaten wat er hier te zien is. Het zijn unieke rotsformaties die door wind, zon en regen een geheel eigen uiterlijk gekregen hebben. Vandaag de dag zijn er een aantal vreemde gaten, tunnels en grotten ontstaan in het massief en een wandeling door het gebied voelt buitenaards aan. Het gebied wordt door locals vooral Antigua rofera de Teseguite genoemd, maar de term ‘Cuidad estratificada’ (versteende stad) zul je ook tegenkomen. Ik maak een wandeling door het bijzondere gebied en maak natuurlijk meerdere foto’s.

18:40 uur – Teguise

Het best voor lest? Teguise wordt door Lanzarote-kenners als het mooiste dorp van het eiland beschreven. Dat Teguise op de officiële lijst van mooiste dorpjes van Spanje – de pueblos mas bonitas – staat, bevestigt deze reputatie. Dit is een mooi moment om Teguise te bezoeken. De vele dagjesmensen zijn vertrokken en de rust is wedergekeerd. Nu zie je het dorp in zijn authentieke schoonheid.

De laatste zonnestralen beschijnen de prachtige kerk op het centrale plein. Een meisje wordt in haar communiejurk op de foto gezet door haar trotse vader. Op straat hoor je het geluid van spelende kinderen, terwijl wat verderop drie oudere inwoners op hun gemak gadeslaan wat er zich afspeelt in hun dorp. Dit is de heerlijke minder toeristische kant van Lanzarote. Jammer dat relatief weinig toeristen dit soort momenten meemaakt. Wie een hotel met halfpension of volpension geboekt heeft, die zal zich nu waarschijnlijk aan het gereedmaken zijn voor het avondmaal. Ik sla vanavond het diner in mijn hotel over.

19:20 uur – diner

In Teguise zitten een aantal leuke restaurantjes. Ik heb stap bij Restaurante Hesperides binnen. Dit restaurant is gevestigd in Casa Leon, een van de leuke historische pandjes in het centrum van Teguise. Ik krijg een mooi tafeltje toegewezen in een ruimte van vier tafels. Dankzij het geopende raam hoor ik buiten de vogels fluiten.

Het is lastig kiezen van de kaart. Er staan meerdere gerechten op die mij aanspreken. Na een paar dagen waarin ik hoofdzakelijk vis en tapas op heb, kies ik nu voor een voorgerecht dat je niet als iets typisch voor Lanzarote kunt kwalificeren: vegetarische gyoza. Dit Aziatische gerecht is uitgegroeid tot een van mijn favoriete voorafjes. De zes stuks gyoza worden in een mix van chilisaus en olijfolie geserveerd. Geen hoisinsaus dus, zoals het op de menukaart vermeld staat. Jammer, maar geen groot probleem. Ik laat het me smaken.

Bij het voorgerecht drink ik een caña Alhambra Especial. Een kleintje bier is dat in het Nederlands. Ik ben niet van plan om het komende uur in de auto te stappen en dan sta ik mezelf dat wel toe. Bij het hoofdgerecht bestel ik een frisdrank.

De ‘secundo’ is de Lomo Alto Black Angus: een medium bereid stukje koe van de grill. Deze wordt geserveerd met verse frietjes en zonder verdere opsmuk. Het vlees is alleen met wat zoutvlokken bestrooid. De entrecote voldoet aan alle verwachtingen. Heerlijk om een goed stuk rood vlees te proeven. Nadat ik klaar ben vraagt de ober of dat ik nog zin heb in een nagerecht. Ik zou wel willen, maar mijn maag vertelt me dat ik genoeg op heb. In de loop der jaren heb ik geleerd om naar dat soort signalen te luisteren.

Voordat ik afreken, krijg ik eerst nog een likeurtje van het huis. Deze heerlijke ‘ron miel’ (rum met honing) kan ik niet laten staan. De rekening is vanavond een stuk hoger dan tussen de middag. Ik mag € 38,90 afrekenen. Maar dat is het wel waard. Ik geef € 4,10 fooi, wat overeenkomt met iets meer dan tien procent. In het toerisme in Spanje is vijf tot tien procent tegenwoordig normaal.

20:30 uur – blauwe uurtje

De zon is inmiddels ondergegaan op het moment dat ik weer buiten sta. Ik besluit nog eventjes te wachten op het blauwe uurtje. Ik ben benieuwd hoe Teguise er dan uit ziet. Met het juiste licht zou dat mooie plaatjes op moeten kunnen leveren. Dat het halve plein vol staat met muziekapparatuur voor een sportevenement probeer ik te negeren.

Het is toch de moeite waard gebleken om te wachten. Het is lastig om de storende elementen te ontwijken, maar uiteindelijk stap ik tegen negenen met een aantal goede foto’s de auto in om terug te gaan naar het hotel.

21:30 uur – terug in het hotel

Om half tien ben ik terug in mijn hotel. ik heb er 157 autokilometers en slechts een kleine tien wandelkilometers opzitten. Ik voel me eigenlijk opvallend fit zo aan het einde van een best volle dag. Ik besluit in de hotelbar nog even onder het genot van een biertje – het is vrijdagavond – aan de tekst van deze dag op Lanzarote te werken. Nu zit alles nog vers in mijn geheugen.