In zeer korte tijd is de wereld die ik kende compleet veranderd. De uitbraak van het COVID-19-virus heeft het reizen vrijwel onmogelijk gemaakt. Steeds meer landen gaan op slot, luchtvaartmaatschappijen hebben hun vluchten tot een minimum gereduceerd en het wereldnieuws wordt gedomineerd door het nieuwe coronavirus. Na China is Europa de grootste brandhaard. Het aantal besmetting loopt in rap tempo op, het aantal dodelijke slachtoffers helaas ook. De mensheid in het algemeen en de economie zijn diep geraakt. Het einde is nog verre van in zicht. Zelfs de experts weten niet welk lot ons de komende weken, maanden en in het ergste geval jaren wacht.

Voor mij persoonlijk betekent het vooral een financiële ramp. De inkomsten zijn bijna naar het nulpunt gedaald, terwijl de lasten doorlopen. Mijn grootste hobby is voorlopig niet mogelijk: reizen. Maar gelukkig ben ik nog gezond, net als mijn gezin. Ik merk dat de situatie vooral een creatieve impact heeft. Mijn werklust is ver te zoeken. Terwijl ik juist in een tijd van sociaal isolement, waar we nu in leven, extra werktijd heb om te werken aan mijn sites. Gelukkig mag ik als Nederlander nog wel de buitenlucht opzoeken. Dat doe ik dan ook dagelijks; vooral alleen en absoluut met gepaste afstand van andere mensen. Tijdens een fietstocht eergisteren kwam ik op het idee om een dag tijdens de coronacrisis vast te leggen voor in12uur.nl. Geen reis, geen dagtrip, maar een doorsnee dag in tijden van angst en hoop, waarbij je beperkt bent in je doen en laten.

Omdat mijn woonplaats Roosendaal is, is deze Noord-Brabantse stad het toneel van dit bijzondere ‘in 12 uur’-verhaal. In tegenstelling tot de gebruikelijke verhalen op deze site is dit verhaal niet ter inspiratie bedoeld. Nee, dit keer wil ik vastleggen hoe zo’n dag eruit ziet. Zo kan mijn nageslacht later terugkijken hoe het leven tijdens De Grote Coronacrisis van 2020 er een beetje uitgezien moet hebben.

07:15 uur – opstaan

Het is zaterdag. Dat betekent voor mij niet uitslapen, maat iets later opstaan dan doordeweeks. Als we de voorgaande avond niets sociaals hebben gehad waarbij het laat geworden is, word ik vanzelf bijtijds wakker. Vanochtend voor het eerst rond 5 uur, toen de vogeltjes buiten volop aan het fluiten waren. Je kunt merken dat de lente begonnen is. Per dag hoor je meer vogels en vooral meer verschillende soorten vogels. Als ik vanuit mijn kantoortje naar buiten kijk zie ik zo af en toe een vogel met een takje tussen zijn snavel wegvliegen. Het is tijd om een nestje te bouwen.

07:30 uur – ontbijt

Ik noem mijzelf een multivoor: iemand die alles eet. Mij maakt het niet zoveel uit wat je voor het ontbijt voorschotelt: ik lust bijna alles. Thuis ben ik toch wel een gewoontedier. Mijn ochtendmaal bestaat meestal uit twee belegde volkorencrackers. Eentje met jonge Hollandse kaas en eentje met zoet. Dat is vaak frambozenjam of beleg van De Ruyter: hagelslag of gestampte muisjes. Daarbij start ik mijn dag thuis standaard met een kopje koffie. Meestal is dat de Linizio Lungo van Nespresso. Niet te sterk, maar wel smaakvol.

Tijdens het ontbijt bekijk ik de nieuwssites, de weersverwachtingen en wat me verder die dag interesseert. De media staan vooral vol met berichten over het coronavirus. Dat is al een paar weken zo. Ik merk dat ik een beetje ‘coronanieuws-moe’ begin te worden. Ik open niet meer alle artikelen die ik over het coronavirus voorbij zie komen. Ik heb behoefte aan positiviteit. Het zonnetje schijnt buiten. Vandaag wil ik me vooral daar op focussen.

08:00 uur – huishoudelijke klusjes

Het was de bedoeling om nu eerst even te facetimen met Femke. Dit is onze oudste dochter die tijdelijk in Nieuw-Zeeland woont. Ze heeft nu even geen tijd omdat ze aan het werk is. Ze is Au Pair. Daar is het nu 20:00 uur in de avond vanwege het tijdsverschil van twaalf uur. Tijd dus om de kinderen naar bed te brengen. Ze geeft aan over een uurtje wel tijd te hebben. Dat betekent dat ik een uurtje de tijd heb voor wat andere dingetjes. Dat betekent eerst de vaatwasser leegruimen, die vannacht gedraaid heeft.

Vervolgens maak ik een sopje om mijn kantoor even een poetsbeurt te geven. Geen grondige beurt, maar gewoon even met een sopje er doorheen. Mijn vrouw is er gisteren al met de stofzuiger doorheen geweest. Het poetsen doe ik meestal zelf eventjes in het weekend. Dus ook vandaag.

08:30 uur – even werken

Er is nog een half uurtje over. De rest van het huis is nog niet wakker, inclusief de hond. Die komt vaak wat later op gang. Omdat ik toch op mijn kantoortje bent, besluit ik om een half uurtje te werken. Dat bestaat vandaag uit de laatste e-mails lezen en beantwoorden en vervolgens nog even een tekstje aanpassen op mijn Bonaire-site. Er is geen tijd om nog aan nieuwe teksten te beginnen. Eerlijk gezegd heb ik daar weinig zin in. Het is weekend. Daar waar ik normaliter op zaterdag- en zondagochtend een paar uurtjes werk, beslis ik vandaag om dat niet te doen. De zon schijnt!

Dit is voor het eerst dat ik mensen een inkijkje bied in mijn privéleven en in mijn werkplek. Thuiswerken is voor een groot deel van Nederland even wennen, maar ik doe dat al 25 jaar. Tussen het reizen door zit ik vooral thuis te werken. In het huidige huis, waar we nu 12,5 jaar wonen, doe ik dat vanuit de kleinste slaapkamer. Op een oppervlakte van ‘ruim’ vier vierkante meter gebeurt het allemaal als ik niet op reis ben. En ja, mijn bureau is bijna altijd netjes.

Ik moet eerlijk zijn. Ik heb nog twee werkplekken in huis die ik ook gebruik. De serre is de plek waar ik ’s avonds en in het weekende geregeld werk, of als ik samenwerk met mijn partner Jeroen of met mijn vrouw. Dit is tevens de plek waar ik mensen ontvang. Daarnaast werk ik in de zomermaanden geregeld vanuit buiten. De overkapping daar is een prima beschutte werkplek. Op die manier zit ik heerlijk in de buitenlucht. Door de ventilatoren is het daar bij warm weer beter uit te houden dan binnen.

Tussendoor kijk ik een keer op de wereldkaart die boven mijn bureau hangt. Prikkers duiden aan waar ik allemaal geweest ben. Daar zouden dit jaar Taiwan, de Seychellen, Nieuw-Zeeland, Frans-Polynesië en Oman aan toegevoegd moeten worden. Al die bestemmingen kan ik zo goed als zeker van mijn lijstje schrappen voor 2020. Ik zou op dit moment al heel erg gelukkig zijn als ik aanstaande zomer zorgeloos een dagje naar een Noordzeestrand kan gaan. Je gaat dit soort simpele dingen ineens waarderen.

09:00 uur – facetimen met Nieuw-Zeeland

Yes, contact met Nieuw-Zeeland! Mijn oudste dochter Femke is begin februari naar Nieuw-Zeeland vertrokken om daar een half jaar als Au Pair te gaan werken. Dit biedt haar de kans om vanuit een goede basis dit geweldige land te ontdekken. Ze heeft het getroffen met het gastgezin en de kinderen. Dat merken we in alles. Ze straalt als we haar via internet zien en ook als we haar spreken hebben we geen enkele twijfel dat het goed met haar gaat. Gelukkig kunnen we via allerlei digitale middelen de ruim 18.000 kilometer die ons scheidt overbruggen.

De coronacrisis heeft op dit Au Pair-avontuur de nodige impact. Wij kunnen nu niet zomaar naar Nieuw-Zeeland vliegen als er daar iets met Femke aan de hand is. Zij kan op dit moment ook niet eventjes terug naar huis vliegen. Het stoppen van vluchten en het sluiten van grenzen maakt het lastig om van Nieuw-Zeeland naar Nederland of andersom te vliegen. Omdat ze in Nieuw-Zeeland de maatregelen momenteel ook aan het opschroeven zijn, hebben we de afgelopen week veelvuldig informatie uitgewisseld over de situatie en overleg met elkaar gepleegd. Laten we Femke nu naar huis komen, waarmee ze haar avontuur voortijdig afbreekt? Of laten we haar daar zitten waarbij we niet goed kunnen inschatten hoe de toekomst zich ontwikkelt. Bestaat er over vijf maanden nog wel een mogelijkheid om terug te komen naar Nederland? Bestaat de luchtvaart op dat moment überhaupt nog wel? We gaan van het positieve uit en hebben gezamenlijk besloten dat ze daar blijft.

Het gesprek gaat natuurlijk deels over corona. Maar vooral ook over wat ze daar meegemaakt heeft. Gewoon lekker even bijkletsen, zoals het hoort. Dat doen we doordeweeks ook wel, maar in het weekeinde vaak wat langer.

10:00 uur – met de hond wandelen

Onze hond, de 10-jarige chihuahua Paco, houdt van wandelen. Het is wat dat betreft een echte hond en geen etalagehondje zoals veel van zijn soortgenoten. Hij is nu wakker en ik ben er klaar voor. Naar buiten gaan is tijdens de coronacrisis geen probleem als je het doet om te wandelen, joggen, fietsen of om de hond uit te laten. En je moet het niet in groepjes doen. Buitenlucht is vooral in deze periode goed. Het zorgt ervoor dat je niet neerslachtig wordt in tijden van beperkt sociaal contact. Beweging in de buitenlucht in combinatie met het opdoen van vitamine D is daarbij goed voor je weerstand; een essentieel onderdeel bij het beperken van de effecten van het COVID-19-virus.

Ik combineer het wandelen met de hond uitlaten. Zoals het hoort doe ik dat alleen. Ik mijd andere mensen en loop met een boog om ze heen. Vriendelijk groeten doe ik wel.

Omdat ik aan de rand van Roosendaal woon, ben ik zo buiten de bebouwde kom. De kans om andere mensen tegen te komen is daar in theorie het kleinst. Mocht ik toch anderen kruisen of passeren dan is er voldoende ruimte om de gepaste afstand te bewaren. De buitenlucht doet me goed. Dit zijn de momenten waar ik gelukkig van word. Waar ik kracht uit put. Ik ben niet de enige. Er zijn meer mensen buiten dan ik verwacht had. Misschien had ik beter wat vroeger gaan wandelen.

11:15 uur – koffie en een appel

Na ruim een uur lopen ben ik terug. We hebben er samen ruim zes kilometer opzitten. Tijd voor mij om nog een kop koffie te drinken en tegelijkertijd een appeltje te eten. In tijden dat je weerstand essentieel kan zijn, kan het eten van fruit daar positief aan bijdragen. De appeltjes waren deze week bij Albert Heijn in de aanbieding, dus wordt het een appel.

In de tussentijd grijp ik even de kans om mijn broer te bellen. Nu fysiek sociaal contact ‘not done’ is wordt er meer naar de telefoon en social media gegrepen. Zo merk ik dat ik berichten ontvang van mensen die ik anders zelden spreek. De behoefte aan contact, aan soms even zeuren en soms even elkaar moed inspreken, neemt toe. Samen sterk staan, zoals Koning Willem-Alexander gisteravond in zijn televisietoespraak zei. Ik bel mijn broer om te kijken hoe het met hem is. Hij werkt binnen de zogenaamde ‘vitale beroepen’. Hij behoort tot de groep mensen die niet thuis werkt, maar er dagelijks op uit moet en daarbij in contact komt met andere ruimtes en mensen. Gelukkig, het gaat goed met hem. Met een gerust hart beëindig ik het gesprek.

11:45 uur – fietsen

Buitenlucht deel 2: fietsen. Ik heb nog even getwijfeld wat ik zou gaan doen: de natuur in op mijn mountainbike of de stad in met mijn stadsfiets. Het is het tweede geworden. Op basis van de hoeveelheid mensen die ik op racefietsen, e-bikes en MTB’s richting het bos en buitengebied zag fietsen, acht ik de kans op goede sociale afstand groter als ik nu richting het centrum fiets. Natuurlijk doe ik dat op verantwoorde wijze. Ik houd minimaal anderhalf tot twee meter afstand van mensen en ik kies zoveel mogelijk routes waar ik zo weinig mogelijk mensen verwacht. Ik ken Roosendaal op mijn duimpje en weet donders goed wat de drukkere routes zijn.

Voor mij is dit meteen een goede kans om Roosendaal op dit moment vast te leggen. Wat valt me op? Wat is anders dan anders? Hoe gaan Roosendalers met de coronacrisis om? Het is mijn taak om met het verhaal dat ik nu aan het schrijven ben dit soort zaken vast te leggen. Het is dé manier om een juist beeld te scheppen van een Brabants provinciestadje ten tijde van de grote corona-uitbraak. Ik vertrek met de wind in de rug. Na wekenlang hoofdzakelijk westelijke windrichtingen, waait de wind vandaag best stevig uit het oosten. Het is een koude wind die de gevoelstemperatuur laat dalen. De officiële cijfers bevestigen dit. Volgens het KNMI is het nu officieel 8 graden Celsius bij een gevoelstemperatuur van 3,5 graden in deze omgeving. De windchill doet zijn werk.

12:00 uur – een probleem?

Na een kwartier fietsen is er plots onverwacht contact met Nieuw-Zeeland. Het schijnt dat Australië de grenzen helemaal dichtgooit, ook voor transitpassagiers. Je hebt 72 uur de tijd om nog via Australische luchthavens te reizen. En laat nou redelijk wat mensen die van of naar Nieuw-Zeeland reizen een overstap of tussenstop in Australië hebben. In het geval van Femke is dat niet het geval. Zij vliegt in augustus als het goed is via Singapore naar Nederland. Het gerucht dat de maatregel van Australië mogelijk zes maanden gaat duren veroorzaakt stress aan Nieuw-Zeelandse zijde. Wat als Nieuw-Zeeland dezelfde maatregelen gaat nemen.

Mijn gevoel zegt “kom nu naar huis”, maar de ratio houdt bij mij de overhand. De kans dat ze nu onderweg strandt is naar mijn inschatting groter dan dat ze over vijf maanden niet naar Nederland kan komen. We communiceren een half uur lang heen en weer. Er is contact met andere Au Pairs en met de organisatie. Toezeggingen van het gastgezin dat ze voor Femke zullen zorgen en ruggespraak met de Au Pair-organisatie bevestigen mijn gevoel: ze zit daar nu beter dan dat ze nu overhaast vertrekt in een situatie die niet te overzien is. Femke kan rustig gaan slapen. Ik fiets verder, nadat ik twee foto’s van het treinstation van Roosendaal heb gemaakt. Eentje van voren, vanaf het Stationsplein, en eentje van de perrons en sporen. Zie hoe rustig het is.

12:30 uur – fietsen deel 2

Door het half uur stilstaan verkort ik mijn fietsrondje. Zo ben ik op tijd thuis voor de lunch. Met het wandelen erbij heb ik vandaag toch genoeg beweging. In het kader van ‘vastleggen voor het nageslacht’ bezoek ik twee plekken in het centrum van Roosendaal. Eerst de Markt, die in de volksmond vooral Oude Markt genoemd wordt. Hier zit de horeca geconcentreerd. Op het plein waar normaal op zulke dagen de terrassen al redelijk goed bezet zijn is het nu rustig. Het sluiten van de horeca afgelopen zondag zorgt voor een troosteloos beeld op de anders zo levendige Markt.

De Nieuwe Markt, die iets verderop ligt, is iets drukker. Dat komt omdat hier de winkels zitten en die zijn grotendeels nog open. De wekelijkse groentemarkt is gewoon open. Wel met minder stands dan gebruikelijk. Het is beduidend rustiger dan anders. Zover ik kan zien hanteren mensen wel de sociale afstand van minstens anderhalve meter.

13:00 uur – vis halen

Op weg naar huis passeer ik de viskar bij het Dijkcentrum. Ik heb wel trek gekregen en heb behoefte aan comfortfood: kibbeling. Nadat ik naar huis gebeld heb bestel ik een bak vers gebakken kibbeling en een gerookte makreel. De wachtenden voor de viskar hanteren netjes voldoende ruimte. Wie aan de beurt is stapt naar voren. Wachten gebeurt op afstand. Ik betaal contactloos om mogelijke besmetting via de toetsen of via contant geld te voorkomen.

Thuis aangekomen verorberen we met z’n drieën de zojuist gekochte vis. Lekker! Babette, onze jongste dochter, is inmiddels ook opgestaan. Zij deelt met mij de kibbeling. Mijn vrouw houdt het vandaag bij makreel.

13:30 uur – puzzelen

In tijden als deze grijpen mensen massaal terug naar gewoontes die er soms een beetje uitgegroeid zijn. Zo wordt er ineens veel meer gepuzzeld. Eergisteren las ik dat de verkoop van legpuzzels ineens vervijfvoudigd is. Waarom dat is laat zich gemakkelijk raden. Wij hebben een doos aangeschaft met 7 legpuzzels van 1500 stukjes ieder. Het zijn de zeven moderne wereldwonderen. Babette en ik maken een begin aan de puzzel van het beeld Cristo Redentor in Rio de Janeiro. Het begin is vrij lastig. Na een kleine drie kwartier puzzelen gaan we iets anders doen. Babette gaat lekker creatief bezig zijn en ik ga met mijn vrouw de tuin in.

14:15 uur – tuinieren

Nog erger dan anders is Nederland deze week massaal aan het tuinieren geslagen. Zo ook wij. Dit is een mooi moment om de tuin op te schonen: de laatste bladeren verwijderen, spuiten tegen de groene aanslag en het eerste onkruid verwijderen. Vol enthousiasme storten wij ons samen op deze taak. Als de voor- en achtertuin straks spik en span zijn, kunnen we in de rand om het terras nieuwe plantjes planten. Dat is waarschijnlijk een taak voor het volgend weekend. Mits de tuincentra nog open zijn, natuurlijk.

In de tussentijd hebben we nog even contact met de achterbuurman. De achterburen zijn in de loop der jaren vrienden van ons geworden. We komen dan ook geregeld bij elkaar om bij te kletsen. Vaak geschiedt dat in combinatie met een hapje en een drankje. Dit keer moeten we het bij de hedendaagse manier van contact houden. We spreken Bert, maar zien hem niet. Hij staat op veilige afstand in zijn tuin. De schutting vormt vandaag een veilige barrière tussen ons.

15:45 uur – douchen

Na het wandelen, fietsen en tuinieren is het tijd om de douche in te springen. Ik zal jullie de verdere details en foto’s besparen. Ik merk na het afdrogen dat mijn huid droog is door de droge atmosfeer die op dit moment heerst. Vooral mijn handen en polsen zijn droog. Het veelvuldige handen wassen eist zijn tol. Ik ben geen groot liefhebber van smeersels, maar dit keer smeer ik mijn handen en onderarmen toch lekker even in met een vettige crème.

16:10 uur – Stephen King

Na een winterseizoen waarin er geregeld ’s avonds achter de buis gekropen werd, ben ik het een beetje beu om te ‘Netflixen’. Waar je vroeger normaal TV keek, zijn het tegenwoordig de streamingdiensten die hun series en films op onze televisie laten zien. Video on demand is vooral in deze dagen enorm populair. Waar de gehele economie klappen krijgt, daar winnen Netflix, Videoland en Disney+ op dit moment veel nieuwe klanten. Ik kies er voor om de rest van de middag te lezen. Voor mijn verjaardag heb ik het laatste boek van meesterschrijver Stephen King gehad van mijn dochters: ‘Het Instituut’. Vandaag is een mooi moment om de eerste bladzijden te lezen uit dit ongetwijfeld weer zeer spannende boek. Silvia is verder gegaan aan de puzzel en Babette is lekker creatief bezig: ze is een oude spijkerbroek aan het pimpen.

18:00 uur – koken

Als er één ding is dat gewoon doorgaat tijdens de coronacrisis is het dat we drie keer per dag eten. Ik lees in de media soms vergelijkingen met oorlogstijden. Wat mij betreft is de enige overeenkomst dat in een oorlogstijd de vijand zichtbaar is. Gelukkig hebben we gewoon te eten, werkt de infrastructuur grotendeels en hebben de meesten een veilig dak boven ons hoofd. Je wordt niet vervolgd vanwege ras of geloof. Ik ben dankbaar voor wat we allemaal wel kunnen in deze lastige tijd.

Vandaag maak ik Thaise curry. Niet met teveel verse ingrediënten die ik bij een toko of supermarkt moet gaan halen, maar een simpele curry met spullen die ik toch al in huis had. De pandanrijst komt uit builtjes. Dat was door het hamstergedrag van een groep landgenoten het enige dat we deze week in de supermarkt konden vinden.

18:30 uur – eten

Om half zeven staat het eten op tafel. Op ons gemak eten we onze curry op. We hebben geen haast. We hoeven nergens naartoe. Wat opvalt is dat we ondanks het gedwongen samenzijn nog voldoende gesprekstof hebben. Je zou denken dat een langere tijd op elkaars lip zitten ervoor zou zorgen dat er steeds minder te vertellen valt. Nadat het eten op is zitten we nog wat na te tafelen, waarna we afruimen en de keuken poetsen.

19:30 uur – samen naar het nieuws kijken

Samen naar het nieuws op televisie kijken is iets wat we de afgelopen jaren amper gedaan hebben. Meestal hebben we op dat tijdstip wel wat anders te doen. En als we al voor de TV zaten dan werd al snel Netflix of een andere streamingdienst ingeschakeld. Vanavond zitten we met z’n drieën voor de televisie om naar het RTL Nieuws te kijken. Op die manier heb je een samenvatting van wat er die dag gebeurd is. Het continu krijgen van nieuws en dus negatieve prikkels is vermoeiend. Vandaar beter in een minuut of 20-25 bijgepraat worden, zodat je weet wat er speelt, dan continu hier mee bezig te zijn.

Wat ons opvalt in deze nieuwsuitzending is dat een deel van de Nederlanders een collectief schijt heeft aan het dringende advies om minstens anderhalve meter afstand te houden van andere mensen. We zien beelden van een drukbezochte bloesemtuin en een vol strand van Zandvoort. Als je naar buiten wilt, doe dat dan conform de ‘regels’. Dankzij dit soort gedrag kan het coronavirus zich gemakkelijk en snel verspreiden. Een scenario zoals zich dat nu afspeelt in Italië (vandaag op één dag 4825 gevallen en 793 doden gemeld) ligt zo op de loer. Volgens de statistieken gaan we die kant op. Ik verwacht dat door de discussie die ontstaat door de beelden van vandaag, dat een ‘lockdown’ voor Nederland onvermijdelijk is geworden. Mijn inschatting is dat dit over een dag of twee tot drie ingevoerd gaat worden.

20:10 uur – Kolonisten van Catan

Na de dagelijkse dosis ellende gaan we een spelletje doen. Vanavond wordt het een bordspel: Kolonisten van Catan. Tegenwoordig wordt het kortweg Catan genoemd. We speelden dit spel ruim twintig jaar geleden voor het eerst. Een jaar of twee geleden hebben we het spel dankzij vrienden herontdekt. Vorig jaar heb ik de jubileumeditie aangeschaft. Onze dochters spelen het nu ook met ons. Vandaag was het Babette’s idee om Catan te spelen. Het potje duurt ruim twee uur met Babette als trotse winnares. Ze bewijst weer dat ze goed is in strategische spelletjes.

22:30 uur – TV kijken

Het is zaterdagavond en hoeven morgen niet vroeg op. We sluiten onze avond af met TV kijken voordat we naar bed gaan. Hiermee sluiten we onze dag in Nederland tijdens de coronacrisis af.

De coronapandemie

Vandaag is het 21 maart 2020. Het is nog geen drie maanden na het eerste geval in Wuhan, China. Het is nog geen maand na het vaststellen van het eerste bevestigde coronabesmetting in Nederland (27 februari 2020). Dat is vier weken nadat het RIVM het volgende bericht verspreidde via twitter: “De ziekte lijkt, met wat er nu bekend is, niet heel besmettelijk. De ziekte lijkt ook niet makkelijk van mens op mens overdraagbaar is. ^MS” Deze tweet werd op 28 januari om 15:34 uur verstuurd.

Vandaag de dag zijn er 3631 bevestigde gevallen (637 meer dan gister) en 136 doden als gevolg van het COVID-19-virus. Het is pas negen dagen geleden dat de World Health Organisation de uitbraak officieel betitelde als een pandemie. Dat is het moment dat in Nederland het hamsteren begon en de eerste serieuze maatregelen getroffen werden door de Nederlandse overheid. Geen samenscholingen met meer dan 100 mensen werd een regel. Thuiswerken werd een advies. Het beperken van sociale contacten werd een advies.

Het hamsteren is nogal een dingetje hier in Nederland. Men is massaal pasta, soep, rijst, brood en toiletpapier in gaan slaan. Ja… toiletpapier! In tijden van crisis is schijten belangrijker dan eten, kennelijk. Het heeft tot nationale discussies en verontwaardiging geleid. Er is zelfs gevochten in supermarkten omdat sommige mensen een voorraad WC-papier insloegen waar je een complete straat twee maanden van kunt voorzien. Het heeft natuurlijk geleid tot allerlei grappen, zoals ‘de 7 lekkerste recepten met wc-papier‘. Ik mag me dus een gelukkig mens prijzen dat ik in deze barre tijden voldoende velletjes sanitair papier heb om mijn derrière mee af te vegen.

Het is vandaag slechts zes dagen geleden dat de overheid bijna per direct de horeca sloot, aankondigde dat alle scholen en kinderdagverblijven dicht moesten (met een aantal uitzonderingen) en dat het advies gegeven werd om aan ‘social distancing’ te doen: vermijd niet-noodzakelijk contact, vooral met kwetsbare groepen, en houd minstens anderhalve meter afstand van andere mensen.

In een paar weken tijd is het leven in Nederland en wereldwijd compleet veranderd. Het heeft mij naast ellende ook de inspiratie gebracht om dit verhaal te vertellen. Of er een tweede soortgelijke ‘in 12 uur’ komt, kan ik niet voorspellen. Niemand weet hoe de wereld er over een week, een maand of een jaar uit zal zien. De tijd zal het ons leren.