Toen ik nog een klein jongetje was ontstond er een fascinatie voor een drietal steden: New York City, Miami en Tokyo. Misschien komt het omdat ik zelf uit een niet al te grote stad kom, maar grote steden hebben altijd een enorme aantrekkingskracht op mij gehad. Miami lijkt niet helemaal thuis te horen in dit rijtje. Het is echter de combinatie van Amerika, mooie stranden en de art deco architectuur in Miami Beach die mijn interesse opwekte. Inmiddels heb ik Miami en New York al meerdere keren bezocht. Tokyo bleef echter maar op mijn lijstje staan. De grootste reden is dat ik het geen bestemming vind om eventjes alleen naar toe te gaan. En mijn vrouw heeft helaas helemaal geen trek in Tokyo. Dan toch maar alleen naar deze enorme metropool. Ondanks dat ik inmiddels wel wat reiservaring opgebouwd heb vind ik het wel een beetje spannend. Dat komt misschien wel door de film ‘Lost In Translation‘ uit 2003 met Bill Murray en Scarlett Johansson. Wie deze rolprent gezien heeft die begrijpt wat ik bedoel.

Het plan was om een reis naar twee steden te maken: Beijing in China en Tokyo in Japan. Ik had een combinatieticket gekocht bij KLM en een los ticket van ANA tussen Beijing en Tokyo. Vanwege een visumprobleem mocht ik Beijing niet in, dus ben ik uiteindelijk doorgereisd naar Seoul in Zuid-Korea. Na drie dagen in Seoul ben ik naar Tokyo gereisd. Bij aankomst in Tokyo heb ik dus al de nodige wandel- en vliegkilometers erop zitten.

Het is eind maart. Iedere Japan-kenner weet wat dat betekent: dit is het moment dat de lentebloesem zich volop laat zien in het land. Volgens de online bloesemkalender (ja, die bestaat!) kun je per stad zien wanneer de kersen- en andere fruitbomen in volle bloei zouden moeten staan. Voor Tokyo is dat dit jaar op 27 maart. Vandaag is het 29 maart, dus twee dagen later. Dat betekent dat de bomen nog mooi in bloei moeten staan. Wellicht zal er al wel een deel van de blaadjes gevallen zijn. Mijn thema voor deze dag in Tokyo wordt dan ook ‘kersenbloesem en neonlicht’. Ik vul een deel van de dag de romantische kersenbloesem en zal de dag afsluiten met de meest stadse kant van Tokyo: de neonlichten die het uiterlijk van de stad na zonsondergang bepalen.

07:45 uur – opstaan

Zo, ik heb een beetje uitgeslapen vandaag. Ik merk dat het reizen er wat begint in te hakken en ben een half uur langer blijven liggen dan ik van plan was. Ik doe mijn rolgordijn open en geniet van het uitzicht op deze metropool. Tokyo is duidelijk al wat langer wakker. Via het ventilatieluik van mijn kamer hoor ik de ene na de andere trein. Nadat ik een paar foto’s gemaakt heb spring ik in de douche en voer mijn verdere dagelijkse hygiëneritueel uit. Met de lift ga ik naar de receptie. Daar vraag ik om de stadsplattegrond en de toeristische gids van Tokyo. Gewapend met deze twee attributen ga ik Tokyo vandaag verkennen.

08:15 uur – naar Shinjuku station

Het eerste reisdoel van vandaag is het centrum van Tokyo. Ik moet dus met het openbaar vervoer die kant op reizen. Ik ben wel wat gewend qua reizen met metro en trein, maar dit is een verhaal apart. Dit is het drukste station ter wereld. Dat is nog niet zo erg, als het maar enigszins overzichtelijk was voor bezoekers. Het volgens mij ondergronds gelegen station is een enorm mierennest met verschillende ingangen. Vervolgens moet je ook weten welke toegang tot de perrons je moet hebben. Het eerste wat ik doe is mijn OV-kaart opwaarderen. Deze kaart heb ik van kennissen meegekregen die al verschillende keren in Tokyo zijn geweest. Het opwaarderen gaat simpel. Gelukkig werkt de machine ook met de Engelse taal.

Daarna is het uitzoeken welke trein ik moet hebben. Daarvoor hebben ze een andere machine: de routeplanner. Hierop geef ik aan welke trein ik het beste kan nemen: de JR- Chuo Line om 08:51 uur. Die moet me in 14 minuten naar Tokyo station brengen. Nu nog uit zien te zoeken waar ik deze trein kan vinden. Ik loop het ticketkantoor binnen omdat ik zie dat daar geen rij staat. De dame achter de balie vertelt me in goed verstaanbaar Engels waar ik moet zijn. Vier minuten later sta ik op het juiste perron. Er is nog een eerdere trein, maar ik weet niet zeker of dat de goede is. Ik wacht daarom vier minuten op de trein die de infomachine me opgegeven had: die van 08:51 uur. De trein is stipt op tijd en ik stap in.

09:15 uur – ontbijt

Inmiddels heb ik toch wel trek gekregen. Binnen het station ga ik op zoek naar een plekje waar ik wat kan eten. Het liefste iets van brood. Ik kom uit bij een zaakje dat Andersen heet. Dat klinkt meer Deens dan Japans, volgens mij. Ik pak een dienblad en een tang, waarna ik tussen de verschillende broodjes kijk. Ik kies er twee uit: eentje waarvan ik denk dat deze zoet is en eentje met bacon er in. Aan de balie bestel ik koffie die er 10 tellen later staat. Ik reken af en neem plaats aan een tafeltje. Het zoete broodje heeft geen vulling. Smaakt naar zoet met een beetje fruitige bijsmaak. Prima, maar niet echt spannend. Achteraf blijkt dat dit een zogenaamd meloenbroodje (melon bun) is. Grappig feit is dat die op mijn lijst staat van dingen die ik moet proberen in Japan. Dat is bij deze dus meteen gedaan. Het andere broodje vind ik lekkerder. De koffie is matig, dus daar laat ik zeker de helft van staan. Had dit misschien wel kunnen weten in een land waar men vooral thee drinkt.

09:50 – in de rij

Moet je voorstellen dat heel Nederland binnen een paar dagen naar de Efteling wil gaan. Dat is een beetje zoals je het kersenbloesemseizoen in Tokyo moet zien. Zowel locals als toeristen komen snel af op het moment dat de kersenbomen in volle bloei staan. En laat mij nou het geluk hebben dat dat deze week is. Dat merkte ik wel aan de moeite die ik heb moeten doen ondergaande vliegticket richting Japan te komen en aan de prijzen voor hotels op dit moment in Tokyo.

Mijn eerste kennismaking met de prachtige bloesem waar Japan eigenlijk ook een beetje bekend om staat heb ik dan ook ingepland in de keizerlijke tuinen van Tokyo. Is er een mooie plek om met zo’n nationaal symbool kennis te maken?

Dat denken duizenden anderen ook, waardoor ik in een lange rij terecht kom. Heel veel mensen zijn op deze zonnige dag afgekomen op dit moment. Het verkeer wordt op deze dagen ook speciaal door de politie begeleid. Voetgangers die de tuinen willen bezoeken worden ook via vaste route richting de ingang gedirigeerd. De enige echte opstopping is op het moment dat je bij de veiligheidscontroles aangekomen bent. Op het moment dat je daar doorheen bent kun je redelijk doorlopen.

10:00 uur – kersenbloesem

Vlak voor de poort van het keizerlijk domein zie ik het eerste mooie plaatje met kersenbloesem. Er staat een prachtige kersenboom aan het einde van de gracht. Dankzij de zon zie je de weerspiegeling van de boom in het water. Ik verheug me al op de rest. Dit was alvast een mooi voorproefje. Ik hoop dat ik niet net iets te laat ben. Het is etwee dagen na de datum waarop de bloesemkalender uitgerekend had dat de bloesem in Tokyo in volle bloei zou staan. Het droge lenteachtige weer is echter iets eerder dan voorspeld gearriveerd in Tokyo, waardoor de natuur iets vroeger is dan voorspeld was.

10:15 uur – keizerlijke tuinen

Ik volg de massa doe de route die eigenlijk afgedwongen wordt. Dat is eigenlijk net zo praktisch, want dat betekent dat je niet zoveel naar de weg hoeft te zoeken. Je kunt je trouwens geen voorstelling maken hoe enorm druk het hier is. Het is eigenlijk niet mogelijk om dat fatsoenlijk op foto vast te leggen.

Terwijl ik de stroom van mensen in noordelijke richting volg stop ik af en toe om een foto te maken van de fleurige bomen die zich hier in hun volle lentepracht laten zien. Je ziet dat de beste dag al een dag of 2-3 geleden is geweest. De meeste bomen hebben al wat bloesemblad verloren. Ik denk dat als je hier over een week bent, de meeste kleur alweer verdwenen is.

10:40 uur – oostelijke tuinen

Ik ga de oostelijke tuin van het keizerlijk paleis in. Deze bereik ik via smalle brug. Ook hier moet ik eerst door een veiligheidscontrole, echter is er hier totaal geen wachtrij. Ik kan dus zo doorlopen richting het park. Hier zie je wat minder kersenbomen. Dat zal waarschijnlijk de reden zijn dat het hier aanzienlijk minder druk is. Toch is ook dit deel van de keizerlijke tuinen zeker de moeite waard. Ik schiet hier een foto van een paar bomen die verschillende kleuren bloesem hebben: wit, roze en rood.

11:15 uur – Kitanimaru Park

Na een goed half uurtje verlaat ik deze tuin. Ik steek de weg over en kom terecht in Kitanimaru Park. Dit park hoort niet meer bij de keizerlijke tuinen, maar is wel een prima plek om bloesem te gaan bekijken volgens het kaartje dat ik ontvangen heb van de informatie balie bij de tuinen. Het kaartje liegt niet: dit is zo’n plek waar Japanners massaal onder de fleurige bloemen komen picknicken. Ik zie stelletjes, groepje senioren en complete families op dekens genieten onder de bomen. Dit is waar je in de boekjes over Tokyo over leest en ik mag er dit jaar getuige van zijn. Ik voel me op dit moment een gelukkig mens.

11:45 uur – Tayasu-mon Gate

Aan de noordkant loop ik het park weer uit. Zodra ik de Tayasu-mon Gate door loop kom ik in een stukje terecht dat vol staat met bloesem. Het is op dit stukje enorme drukte, waardoor het onmogelijk is om een goede foto maken van de poort met de bomen erbij. Wel heb ik goed zicht op het omringende water waar ook de bomen met bloesem omheen staan. Op het water zie ik roeibootjes. De mensen maken op deze fantastische zonnige dag een mooi boottochtje tussen de bloesem. De lente en de romantiek hangen hier duidelijk in de lucht.

12:00 uur – de westelijke gracht

Nadat ik links afgeslagen ben kom ik al snel terecht bij de beste plek om bloesem in Tokyo te zien. Althans, dat is wat ik op internet gelezen heb voordat ik deze kant op vloog. Het is de gracht die aan de westelijke kant van het Keizerlijk Paleis ligt. Omdat ik nu aan de noordkant staan en de zon inmiddels vanuit het zuiden komt betekent dit dat ik met tegenlicht moet fotograferen. Ik besluit daarom om in zuidelijke richting de gracht weer af te lopen. dit gaat allemaal in tergend langzaam tempo. Een gemiddelde braderie is hier niets bij en ik denk dat het looptempo op een drukke Koningsdag in Amsterdam nog hoger ligt. Het is hier niet voor niets zo druk. Dit is inderdaad, zoals ik al gelezen had op internet, één van de allerbeste spots om bloesem te fotograferen. Na ruim een half uur langzaamaan schuifelend en tussentijds fotograferend een paar honderd meter afgelegd te hebben ben ik het wel een beetje beu. Ik heb voor vandaag genoeg kersenbloesem gezien.

13:00 uur – met de metro

Ik ben naar metrostation Hanzomon gelopen. Dit is station 5 van metrolijn Z. Ze werken niet alleen met kleurtjes maar ook met letters voor de metrolijnen en nummers voor de stations. Dat maakt de toeristen iets makkelijker om zich met de metro te verplaatsen. Ik zie op mijn kaart dat station 8 mij terugbrengt in de buurt van Tokio Station. Van daaruit zal ik mijn dag gevolgen in het centrum van Tokio. Mijn stappen teller staat inmiddels op ruim 9 kilometer. Het wordt dus tijd om zo meteen eerst eventjes te gaan lunchen.

Nadat ik uit de metro stapt ben, ben ik eventjes geheel gedesoriënteerd. Mijn kaartenapp op mijn telefoon kan me eventjes niet vertellen welke kant ik op moet. Ik ga dus maar een willekeurige kant op naar buiten.

13:30 uur – lunch

Ik ben de Otemachi Tower binnengelopen. Op de borden buiten zag ik dat er aardig wat restaurants in te vinden zijn. Eenmaal binnen ga ik via de roltrappen naar verdieping -2. Ik ga zitten bij Good Meat Stock. De naam zegt al genoeg. De lunchkaart is alleen maar in het Japans. Toch is de basis mij al snel duidelijk: je hebt gebakken bief in 3 maten: 150, 200 en 300 gram. Ik kies de middenmaat. Voordat ik het vlees geserveerd krijg wordt er een lekker koel glas water bij mij weggezet. Het vlees wordt op een hele plaat op tafel gezet. Je bakt het zeg maar zelf af, snijdt het daarna in stukken en eet het met de chopsticks op. Ik krijg er rijst, een soepje en de gekozen gembersaus bij geserveerd.

Ik bestel geen drankje. Water en/of groene thee krijg je gratis bij de maaltijd. Dus waarom zou ik nog wat anders bestellen? Het vlees smaakt overigens heerlijk. In tegenstelling tot mijn Japanse buren laat ik de grotere stukjes vet liggen. Na een klein half uurtje reken ik 1707 yen af, wat bijna 14 euro is. Fooi geef ik niet. Dat is immers ongebruikelijk in Japan. Het heeft dus niets met krenterigheid te maken, beste lezer! Als ik wel een fooi zou geven dan zou ik het personeel zelfs kunnen beledigen en dat is toch het laatste wat ik wil doen.

14:10 uur – Tokyo Station

Ik ben weer terug op de plek waar ik vanochtend een beetje begonnen ben: Tokio Station. Dit treinstation is een van de belangrijkste knooppunten binnen het openbaar vervoer van de stad. Grote kans als je grotere afstanden de Tokyo aflegt je langs dit station komt. De zon is inmiddels naar de zuidwesthoek gedraaid en dat betekent dat de voorkant van het station nu mooi in de zon staat. Een goed moment om wat foto’s te maken van dit prachtige gebouw. Fraai is vooral het contrast met de omringende moderne kantoorgebouwen.

14:20 uur – Marumouchi Nakadori

Een vriendelijke winkelstraat met veel groen en gezellige restaurantjes. Dat is hoe Marumouchi Nakadori in het gidsje van de toeristische dienst omschreven staat. Als ik in de gaten had gehad dat ik hier zo dichtbij was, had ik waarschijnlijk hier mijn lunch genuttigd. In de middag maken ze deze straat autovrij en staan er allemaal terrasjes. Een metropoliet zoals ik voelt zich hier prima thuis. Ik vraag me af of deze straat ook zo interessant is als het regenachtig is. Ik denk dat je dan hier alleen moet zijn als je de dure winkels wilt bezoeken.

14:40 uur – koel drankje

Het is 23 graden Celsius. Warm voor Tokyo zo aan het einde van maart. Eigenlijk heb ik alweer dorst. Ik zie een drietal automaten staan met heel veel verschillende soorten drankjes. Ik herken er maar weinig van en kiezen op goed geluk eentje uit. Een flesje waar citroenen op staan zal ongetwijfeld een soort van citroenlimonade zijn. Ik werp ¥ 130 aan muntjes in de gleuf van de machine en druk op de knop onder het gewenste flesje. Het koele flesje met limonade valt onder in de bak, ik haal hem er uit en neem een flinke slok. Het is een heerlijk verfrissend koolzuur vrij drankje met een aangename citroensmaak. Aan het caloriegehalte te zien is het gezoet met een mix van suiker en zoetstof. Het is gelukkig niet zo zoet als cola of sinas.

14:50 Tokyo International Forum

Wandelend in het zonnetje ben ik bij het Tokyo International Forum gearriveerd. Dit is een modern complex waar van alles te beleven is. Er zijn winkels en restaurants, er zitten theaters en er zijn verschillende tentoonstellingsruimtes.

Buiten is het vrij druk. Tussen de gebouwen is een soort van betonnen stadspark met wat groen en diverse bankjes aangelegd. Er vertoeven hier vrij veel mensen op dit moment. Op het moment dat ik aan het einde van hal E terecht kom zie ik dat ik naar binnen kan. Gelukkig maar, want de werkelijke schoonheid van dit gebouw moet je van binnen bewonderen. Ik geniet van het lijnenspel dat door de ontwerpers aangebracht is in dit hoogwaardige stukje architectuur.

15:05 uur – naar Ginza

Ik ben op weg naar de wijk Ginza. Dat doe ik niet door middel van een moderne app op mijn telefoon, maar gewoon ouderwets met de kaart in de hand. Geen grote kaart, maar een handig klein kaartje uit informatiegids van de toeristische dienst. Eerlijk gezegd bevalt me wel, deze ouderwetse manier van navigeren. Ik vind het beter werken dan de apps. Ik merk dat mijn navigatiegevoel in combinatie met een goede plattegrond een prima team vormen. Het enige lastige is het moment dat je het station uitkomt. Dan heb je eventjes geen oriëntatiepunt meer.

15:15 uur – Ginza

Wie van winkelen houdt moet in Ginza zijn. Dat is de informatie die ik gelezen heb. Ginza is zeg maar het Shopping district waar alle grote merken een beetje verzameld moeten zijn. Met grote merken bedoel ik vooral de grote modejongens die voor Jan Modaal vaak onbereikbaar zijn. De gemiddelde toerist koopt eerder de namaaktvariant in één van de badplaatsen aan de Turkse Rivièra of elders aan de Middellandse Zee. Ik moet eerlijk zijn dat ik dit winkelgebied een beetje tegen vind vallen. Niet dat ik zin heb urenlang te gaan shoppen, maar ik had eerlijk gezegd wat meer opsmuk verwacht. Een soort Japanse versie van Rodeo Drive, zeg maar.

Ik loop zuidwaarts op Ginza-dori Street. Dit is volgens mij de hoofdstraat van Ginza. Het is er vrij druk qua verkeer. Op straat zie ik een Ferrari FF met zijn alarmlichten aan geparkeerd staan. Het is officieel helemaal geen plek waar je mag parkeren, maar wat maakt het uit als je barst van het geld. De eigenaar is waarschijnlijk een veelvoud van wat een eventuele boete zou kosten aan het uitgeven in een van de dure winkels hier.

Ik zie namen als Cartier, Dunhill, Tiffany & Co., Bvlgari en Louis Vuitton voorbijkomen terwijl het winkelend publiek vooral bestaat uit goed gekapte dames met deftige kleding en serieus kijkende heren in strakke pakken. Ze zien er uit alsof het leven vooral in het teken staat uit het behalen van successen. Dure kleding moet hun succes aan de buitenwereld laten zien.

15:35 uur – Nissan Concept 2020 Vision Gran Turismo

In een prachtig vormgeven gebouw zit het automerk. Geen gewone Nissandealer, maar een showroom waar ze hun toekomstvisie in laten zien zoals de Nissan Concept 2020 Vision Gran Turismo. Een prachtige sportwagen in een matte roodkleurige lak. Het hart van een autoliefhebber zoals ik gaat hier harder van kloppen. Natuurlijk maak ik even wat foto’s en stuur die door naar wat vrienden thuis.

Het grappige van deze conceptcar is dat je er mee kunt rijden. Niet in het echt, maar in het videospel Gran Turismo 6. daarin kun je met deze droomsportwagen meer dan driehonderd kilometer per uur rijden.

16:00 uur – Tsukiji Hongan-ji tempel

Wat meer oostwaarts kom ik uit bij de Tsukiji Hongan-ji tempel. In een stad waar Japanse architectuur overheerst bij de bouw van tempels, is deze tempel een vreemde eend in de bijt. De bouwstijl is eerder Indiaas te noemen. De tempel vind ik van binnen er wel aardig uit zien. Niet spectaculair, maar aardig. De buitenkant daarentegen vind ik wel de moeite waard om hier speciaal eventjes naartoe te lopen. Vanuit Ginza was het immers geen erg grote afstand meer om hier te komen.

16:20 uur – weer met de metro

Ik stap op in station Tsukiji, wat station H10 is. Ik reis twee stations verderop, naar H08, om daar over te stappen naar metrostation G09. Die moet we verder brengen naar station G01: Shibuya Station. Moet eerlijk zeggen dat dit allemaal prima werkt zo. Ik loop in één keer door naar mijn aansluiting en spring nog net voor de deuren sluiten aan boord. Wat me meevalt is de drukte in de metrotrein. Niet iedereen kan zitten, maar er is plek genoeg om te staan zonder dat anderen te dicht in je ‘personal space’ terechtkomen.

16:45 uur – Shibuya Crossing

Na 25 minuten ben ik in het stadsdeel Shibuya gearriveerd. Vanuit het metrostation heb ik een prachtig uitzicht op wat de grootste attractie van deze week is: drukste kruispunt ter wereld. Ik heb geen idee hoeveel mensen er per uur over Shibuya Crossing lopen. Ik heb geen zin om dit te proberen te tellen. Het zal ongetwijfeld wel ergens op internet terug te vinden zijn. Zoek het zelf maar op zou ik zeggen.

Na diverse foto’s en filmpjes gemaakt te hebben (timelaps!) ga ik naar buiten om zelf een keer over te steken. En vervolgens nog een keer. En nog een keer. Dit is gewoon bijna verslavend!

17:10 uur – Hachiko

Voor Shibuya Station staat een standbeeld dat waarschijnlijk het beroemdste monument van Tokyo is. Het is een standbeeld van Hachiko, een hond met een bijzonder verhaal. Hachiko was een Akita (een Japans hondenras) die geboren was in 1923 en stierf op 8 maart 1935. Hachiko is bekend geworden door zijn trouw aan zijn baasje, Hidesabura Ueno. Hij begeleide zijn baasje altijd naar treinstation Shibuya en wachtte hem daar ook altijd weer op als Ueno aan het einde van de dag met de trein terugkwam. Dat ritueel heeft meer dan een jaar plaatsgevonden totdat de professor overdag stierf aan een hartverlamming en dus niet meer terugkeerde naar het station. Hachiko wachtte die middag tevergeefs op zijn baasje. Toch keerde de hond iedere dag trouw terug naar het station om zijn baasje op te wachten. Zelfs nadat hij een nieuwe eigenaar kreeg ontsnapte Hachiko geregeld om naar Shibuya Station te gaan in de hoop dat zijn oude baasje naar huis kwam. Uiteindelijk stierf Hachiko op 8 maart 1935 op zijn bekende plekje bij het station. Negen jaar lang kwam hij naar het station om op zijn baasje te wachten.

Voor de Japanners is Hachiko uitgegroeid tot een nationaal symbool van trouw en volhardendheid. Japanners en ook toeristen gaan daarom graag op de foto met het bekende standbeeld. Eens per jaar, op 8 april, wordt er een ceremonie ter herdenking aan Hachiko gehouden. Dat levert nog steeds iedere keer honderden toeschouwers op. Het verhaal heeft overigens ook een film opgeleverd: ‘Hachiko Monogatari’ als originele Japanse versie in 1987 en ‘Hachiko: A Dog’s Story’ als Amerikaanse remake in 2009.

17:20 uur – Shibuya

Na Shibuya Crossing voor een tweede keer overgestoken te zijn loop ik de wijk Shibuya zelf in. De straten lijken hier wel op een grote orgie van licht en geluid. Men doet hier alles aan om de klant naar binnen te lokken. De grote hoeveelheid mensen zorgt ervoor dat het extra druk overkomt. Dit is de drukte zoals ik me Tokyo altijd voor had gesteld. Wie enigszins gevoelig is voor prikkels die kan hier maar beter wegblijven. Wie echter een grote stad in het kwadraat wil bezoeken die mag Shibuya niet overslaan.

Opvallend is dat tussen de vele Japanse tekens op de gevelreclames ik ook Burger King, McDonald’s en Wendy zie op de eerste 200 meter van deze straat. Hieraan merk je dat je je op één van de toeristische hotspots van de stad bevindt.

17:40 uur – dorst

Inmiddels heb ik weer dorst gekregen. Ik zie een drankautomaat staan met een voor mij ongewone smaak cola erin: Coca-Cola Peach. Helaas dikke pech: dit product is uitverkocht. Ik werp toch maar 130 yen in de machine en ga voor klein blikje Ginger Ale Strong. Het blikje heeft een ongewone inhoud van 190 ml. De smaak lijkt in eerste instantie hetzelfde als de ginger ale die ik thuis drink. Hij is inderdaad sterker qua hoeveelheid gember. Dat merk ik zodra ik een blikje leeg heb aan de prikkel die in mijn keel achterblijft. Ik moet toegeven dat ik de slappere variant Nederland lekkerder vind.

18:00 uur – Shibuya 109

Op aanraden van de toeristische gids voor Tokyo loop ik ook nog even naar Shibuya 109. Dit is een winkelcentrum dat volgens deze gids na Shibuya Crossing het tweede symbool van de wijk is. Van binnen vind ik het weinig bijzonders. De buitenkant levert zo tijdens het blauwe uurtje wel mooie foto’s op. Het kruispunt dat voor het gebouw ligt doet wat betreft drukte niet veel onder voor Shibuya Crossing. Het is niet zo gek op dit kruispunt, maar je mag het nog steeds wel vrij hectisch noemen.

18:25 uur – met de trein

De metro was daarstraks nog een lachertje, maar de trein in de spits is another peace of cake. De trein die ik in moet is bom en bomvol. Een deel van de mensen moet op het perron achterblijven omdat zij er niet meer in passen. Na pakweg 10 minuten in een bomvolle trein stap ik uit op Shinyuku Station. Het gaat me vrij gemakkelijk af om op de juiste plek naar buiten te komen. Ik vraag me af of het puur toeval is of dat ik het een beetje begin te snappen hier.

18:40 uur – Shinyuku

Zodra ik station uitkom sta ik meteen weer in de drukte. Een stortvloed aan lichtreclame en lawaai komt op mij af. Het het is inmiddels helemaal donker. Het mooiste moment voor avondfotografie is eigenlijk al voorbij. Toch laat ik me natuurlijk niet weerhouden om ook hier verschillende avondfoto’s te maken. De grote reclames op de panden nodigen me hiertoe uit. Dit is een beetje het beeld zoals ik me Tokyo altijd al voorgesteld had. Dit is het Tokyo zoals het volgens mij vroeger al in mijn aardrijkskunde boek stond. Het was toen nog de grootste stad van de wereld en New York was de nummer twee. De Chinese metropolen waren nog lang niet zo groot als Tokyo toen al was.

19:00 uur – Kabukicho

Vanuit Shinyuku loop ik direct in noordoostelijke richting naar de wijk Kabukicho. Dit is de meest levendige wijk van Tokyo. Hier barst het van de restaurants, bars en clubs. Kabukicho leeft dag en nacht. De meeste mensen komen hier na zonsondergang om alle denkbare vormen van vertier op te zoeken. Mijn hotel staat midden in deze wijk: Hotel Gracery Shinjuku. Wie Tokyo al eens bezocht heeft die zal het hotel waarschijnlijk al eens een keer gezien hebben en onthouden hebben. Dit is het hotel waar het hoofd van Godzilla op het dak van het gebouw te zien is. Als je Kabukicho langs de hoofdtoegangsweg binnenloopt dan zie je Godzilla al vanaf afstand. De redenen om dit hotel te kiezen zijn de goede recensies en de handige ligging. Met de Narita Express kun je met de trein tot op anderhalve kilometer van het hotel reizen. Dat ik ’s avonds veel keuze heb uit verschillende restaurants vind ik ook wel prettig.

Ik loop een rondje door Kabukicho om de sfeer op te snuiven en nog wat foto’s te maken. Nadat ik hiermee klaar ben loop ik eerst even naar mijn hotelkamer om mijn camera weg te leggen. Dat is wel wat prettiger als je uit gaat eten.

20:00 uur – sushi

Hoe sluit je een dag in Tokyo af? Met een goede Japanse maaltijd, natuurlijk. Het eerste waar ik dan aan denk is sushi. Het is in Tokyo niet zo lastig om een sushirestaurant te vinden. Het is echt niet zo dat men in Japan bijna alleen maar sushi eet. Misschien is dat een gedachte die onder sommige mensen leeft. In een straat vol restaurants zit echter wel altijd tenminste één sushizaak. Ik hoef dan ook niet ver te zoeken naar een sushirestaurant. Ik loop er tegen eentje aan vlak bij mijn hotel. Het is geen traditioneel restaurant, maar eentje waar mensen in een rij naast elkaar zitten met een soort iPad op ooghoogte en een lopende band eronder. Die tablet is bedoeld om je bestellingen op te plaatsen. De koks in de keuken maken de sushi klaar, zetten het op de band en het schoteltje met sushi stopt voor je neus. Je haalt het van de band af en kunt het vervolgens opeten.

De sushi wordt hier met 3 verschillende prijzen aangeboden: 120, 180 en 240 YEN. Iets minder dan een euro, iets minder dan anderhalve euro of iets minder dan twee euro. Daar krijg je in de meeste gevallen twee stuk sushi voor. Iedere prijs heeft zijn eigen kleur schoteltje. Zodra je klaar bent scant een medewerker je schoteltje en vervolgens kun je bij de kassa afrekenen.

Opvallend is dat het grootste deel van de sushi de zogenaamde nigiri sushi is: een bolletje rijst dat belegd wordt. In de zogenaamde sushirolls is minder keuze. Ik zit in totaal zo’n 35 minuten binnen. Ik bestel een aantal verschillende sushigerechten: soms één, soms twee gerechtjes tegelijk. Je wilt echt niet teveel tegelijkertijd bestellen. Je hebt dan onvoldoende plek om alles weg te zetten. Drinken kun je ook bestellen via het apparaat. Er is echter gratis groene thee. Je tapt je bijna kokende water uit een kraan en doet een theezakje er in. Zo simpel werkt het. Ik bestel geen drinken naast de gratis thee. Je ziet dat Japanners sowieso niet zoveel doen: drinken bestellen. Als je dat wel doen dan is dat al snel bier.

Aan het eind van de rit moet ik 1920 YEN afrekenen. Als ik het juist heb is dat nog geen zestien euro. Dat is het resultaat van tien lege schoteltjes die voor mijn neus staan zodra ik klaar ben. Hoewel ik aardig voldaan ben zie ik twee Japanners naast mij respectievelijk 21 en 18 schoteltjes voor hun neus hebben staan. Ik vraag me af waar ze het allemaal gelaten hebben.