Wat heeft de Caribische bestemming Saint-Barthélemy wat de andere Caribische eilanden niet hebben? Een enorme aantrekkingskracht op mensen met geld en vooral op internationale beroemdheden. Hier komen Harrison Ford, Beyoncé (en Jay Z natuurlijk), Gwen Stefani, Mariah Carey, Leonardo DiCaprio, Rihanna, Heidi Klum, Jessica Alba, Paris Hilton, Justin Bieber, Channing Tatum en nog een hele waslijst aan celebs naartoe om te genieten van het goede leven. Als je op Sint Maarten verblijft kun je ook gewoon een dagje naar St. Barths (of St. Barth zoals Saint-Barthélemy ook wel afgekort wordt) gaan. Dat kan zowel met de supersnelle veerboot als per vliegtuig. En natuurlijk kon ik het niet laten om voor een ‘Saint-Barthélemy in 12 uur’ een dagje naar het eiland te reizen waar meer champagne dan bier vloeit.

Wat heb je als doorsnee toerist op St. Barth te zoeken als je niet tot de rijken der aarden behoort? Dat hangt van jezelf af. Ga je als een soort van onaangepaste toerist op zoek naar de sterren dan kun je beter wegblijven. Hoewel er zeker van november tot en met mei/juni altijd wel aardig wat fotomodellen, filmhelden, muzikanten en andere beroemdheden op het eiland vertoeven, is de kans dat je ze in het wild spot minder groot dan je zou denken. Dat komt ten eerste omdat de grote sterren vooral vertoeven op de plekken waar je als niet-gast niet zomaar kunt komen. Dat is vooral op de afgeschermde terreinen van de luxe kleinschalige hotels en villa’s die verspreid over het eiland staan. Op het moment dat er een cruiseboot voor de kust aanlegt en kuddes cruisepassagiers St. Barth af gaan struinen op zoek naar celebs dan weten de sterren zich vaak nog beter te verstoppen dan naald in een hooiberg. Je kunt echter geluk hebben en toch een beroemdheid tegen het lijf lopen. Houd er dan wel rekening mee dat ook deze mensen recht op vakantie en privacy hebben (mocht je al de kans krijgen om echt in de buurt te komen).

Omdat het gros van de toeristen dat vanaf Sint Maarten naar Saint-Barthélemy reist dat doet met de veerboot, doe ik dat ook. De Voyager Dreamliner vaart zowel vanaf Marigot als vanaf Oyster Pond naar Gustavia, de hoofdstad van Saint-Barthélemy. Ik heb mijn ticket een paar dagen vooraf af geboekt in Marigot. Als je vooraf boekt krijg je een lager tarief. Het gaf mij ook meteen de kans om meteen een huurauto mee te reserveren. Dat is wel net zo makkelijk. Mijn vertrek is vanaf Oyster Pond aan de oostkant van Saint-Martin.

07:00 uur – ontbijt

De dag begon redelijk vroeg vandaag, zodat ik om 7 uur aan het ontbijt kan zitten. Ik verblijf in het Sonesta Maho Beach Resort dat aan de andere kant van het eiland ligt. Hoewel het eiland niet groot is besef ik wel dat ik recht door de ochtendspits naar het vertrekpunt van de boot moet. Er is mij verteld dat ik er om half negen moet zijn. Dan maar op tijd op pad zodat ik de boot niet zal missen. Het is overigens een heel bescheiden ontbijt vandaag: twee kleine bananen, een minicroissant, water en een kopje koffie. Mijn maag is wat van streek de afgelopen dagen en ik heb weinig eetlust. Zeker met een boottocht in het vooruitzicht lijkt het me verstandiger om geen zwaar ontbijt te nuttigen.

07:25 uur – op pad

Mijn huurauto staat in de parkeergarage bij het hotel. Ik start de auto, rijd de parking uit en stort me vol goede hoop in de spits op Sint Maarten. Op basis van de drukte zoals ik het overdag af en toe meegemaakt hebt, vrees ik het ergste. Het valt eerlijk gezegd allemaal wel mee. Het systeem van voorrang geven als dat niet hoeft, stoppende auto’s om mensen uit te laten stappen (in een Caribisch tempo) en soms onverklaarbare redenen waardoor het verkeer even stokt blijkt toch nog redelijk efficiënt te werken. Het is in ieder geval een stuk minder agressief dan het verkeer in de Nederlandse ochtendspits. Dat lijkt soms meer op freefighting met honderden PK’s dan op autorijden.

08:00 uur – de grens over

Na iets meer dan een half uur rijden passeer ik de grens tussen Sint Maarten (het Nederlandse deel van het eiland Sint Maarten) en Saint-Martin (het Franse deel). Grappig detail is dat ik hiermee ook automatische de Europese Unie binnenrijdt. Het Franse deel van het eiland valt immers onder de Europese Unie. Een tweetal minuten nadat het Franse grondgebied betreden is kom ik aan bij de haven waar ik de huurauto direct kan parkeren.

08:10 uur – ingecheckt

Tien minuten na aankomst ben ik al ingecheckt voor de veertocht. Het paspoort is even ingekeken en alles is in orde gemaakt voor de huurauto. Ik krijg de instapkaart mee en een formulier dat ik in moet leveren bij de autoverhuurder op Saint-Barthélemy. Mijn zorgen voor de spits waren onterecht. De boot zal pas over ruim een uur vertrekken. Beter zo dan dat ik in de stress schiet omdat ik dreig de boot te missen of dat ik zelfs echt te laat ben en de boot voor mijn neus zie vertrekken.

09:15 uur – vertrek

Mooi op tijd vertrekt de Voyager Dreamliner 3 vanuit de haven van Oyster Pond. Mijn herinnering aan de boottocht naar Anguilla zit nog vers in mijn geheugen (zie: Anguilla in 12 uur). Een erg ruwe zee had daar een wilde kermisattractie van gemaakt. Op Sint Maarten had ik nog gehoord dat de route naar St. Barth nog erger is. Aangezien een gewaarschuwd mens voor twee telt kies ik voor een strategische plek in de boot: binnen in de cabine, rechts achterin. De achterkant beweegt relatief minder dan de voorkant, de zon staat op de linkerzijde en het is een plek die recht bij een groot raam zit. Bij zee- en wagenziekte kan het helpen om naar buiten te kijken.

Dat het niet onverstandig is geweest om vooraf rekening te houden met de ruwe zee wordt een kwartier na vertrek bewezen. De bemanning deelt aan wie dat wilt plastic zakken uit. Je raadt wel waarom. Nog geen twee minuten later hoor en zie ik de eerste twee passagiers om me heen over hun nek gaan. Binnen enkele minuten lijkt het binnen wel een kotsconcert. Het geluid van brakende mensen en klotsende plastic zakken zal me nog lang bijblijven. Ik schat dat ongeveer 15 tot 20 procent van alle passagiers ziek geworden is. Daarvan zaten er veel in de middelste rij van de boot en voorin.

10:05 uur – aankomst tussen de jachten

Vlak voordat we de haven van Gustavia binnenvaren passeren we al een paar kapitale jachten. Dat bevestigt toch wel de reputatie van eiland voor de rijkelui. Ik vraag me af wat de mensen voor werk doen die deze immense vaartuigen bezitten.

Nadat we aan wal komen hoor ik achter mij mensen tegen elkaar zeggen dat je er om moet vragen als je een stempel in je paspoort wilt hebben. Omdat het verzamelen van stempels in mijn paspoort een geliefde hobby van me is, doe ik uiteraard bij de paspoortcontrole wat ik daarnet nog opgevangen heb. Mijn reisdocument is nu een mooie ronde arrival-stempel van Saint-Barthélemy rijker.

10:35 uur – huurauto ontvangen

Na aankomst word ik opgevangen door een jongeman van de autoverhuurder. Hij vertelt me dat ik de vierde op de lijst ben die de auto in ontvangst mag gaan nemen, dat de auto opgehaald moet worden en dat we op nog een vijfde huurder wachten. Zodra dat die er is kunnen alle bestuurders instappen in het minibusje van de autoverhuurder. We rijden vervolgens naar de uitgifteplaats die net voorbij het kleine vliegveld ligt. Mijn auto voor vandaag is een Suzuki Jimny. Dit is een Japanse mini-4×4 die heuse terreinkwaliteiten heeft. Of ik die nodig heb betwijfel ik, maar hij is wel lekker compact en heeft een comfortabele hogere zit. Dat het kleine formaat handig is op Saint-Barthélemy had ik al snel in de gaten. De wegen zijn vrij smal en om te parkeren moet je je soms in lastige bochten wringen.

10:50 uur – Eden Rock

Het Eden Rock is een luxe resort dat gezien wordt als het beste hotel van de Caraïben. Een mooiere plek is er dan toch niet om je tocht over het eiland te beginnen? Het slechts 32 kamers / suites en 2 villa’s tellende superdeluxe resort is deels op een rots gebouwd die fraai boven het St. Jean strand uittorent. Dit is geen hotelletje dat je bij Cor en Don kunt boeken. Voor de prijs van een gemiddelde vakantie bij Cor en Don kun je hier als je geluk hebt één nacht slapen. De prijzen voor de simpelste kamers beginnen momenteel bij 650 euro in het laagseizoen en 850 euro in het hoogseizoen. Dit zijn prijzen per nacht! In drukke periodes kunnen deze prijzen al snel oplopen naar twee- tot drieduizend euro per nacht. Wil je een suite? Reken dan op gemiddeld zo’n drie- tot vierduizend euro per nacht. De twee villa’s gaan momenteel voor gemiddeld 12 tot 25 duizend euro per nacht weg. Mag een mens iets te dromen hebben?

Dat het de dag na Pasen is zie je op de strandbedden van het Eden Rock resort. Er zijn opvallend veel gezinnen met kinderen. Ik vraag me af hoe deze kinderen op zullen groeien als dit hun referentiekader is. Als dit hun standaard is in het leven, zullen ze dan wel leren te genieten van de kleine dingen in het leven?

11:10 uur – Baie de St. Jean

Wandelend over het witte zand van het strand Saint Jean strand geniet ik van het uitzicht. Het betrekt helaas ineens, iets wat in deze regionen niet meer dan normaal is. Al snel voel ik de eerste druppels op mijn huid. Tijd om eventjes de beschutting op te zoeken van een parasol. Schuilend onder de parasol zie ik de bui bijna net zo snel weer vertrekken als dat hij op was komen zetten. Al snel komt de zon weer tevoorschijn.

Aan de westkant van het strand begint de landingsbaan van het vliegveld van Saint-Barthélemy. Aéroport Saint-Jean-Gustave III is een bescheiden luchthaven waar alleen maar kleine vliegtuigjes kunnen landen en opstijgen. Dat is vooral te danken aan het feit dat de landingsbaan slechts 650 meter lang is en je over een heuvel moet dalen om de landingsbaan te bereiken. Hoewel Saba met 400 meter een nog kortere baan heeft, is deze zeker niet minder spectaculair. Dat komt vooral omdat de vliegtuigen schuin over één van de drukste rotondes van het eiland scheren als ze landen.

Ik wacht aan het einde van de landingsbaan een twintigtal minuten tevergeefs op een opstijgend vliegtuig. Wel zie ik er twee landen, maar daar heb ik op deze positie niet zoveel aan met een bereik van maximaal 70mm op mijn camera. Langzaamaan loop ik door de branding weer in oostelijke richting.

11:50 uur – lunch bij Nikki Beach

Op het gebied van luxe beach clubs is Nikki Beach uitgegroeid tot een begrip. Van oorsprong een concept dat in 1998 ontstaan is in Miami Beach (toen nog onder de naam Café Nikki) maar dat inmiddels uitgewaaid is naar allerlei luxe bestemmingen over de wereld zoals Cabo San Lucas, Saint Tropez, Monte Carlo en sinds vorige maand ook in Dubai. Natuurlijk mag een vestiging van deze trendsettende keten niet ontbreken op St. Barth. Omdat ik er toch ben en het bijna lunchtijd is, is dit een prima moment om alvast een lunchpauze in te gelasten.

Zoals aan het begin van mijn verhaal geschreven: ik voel me niet helemaal super. Daarom kies ik voor licht en veilig. De Poulet Satay Nikki Beach schijnt een signature dish te zijn en lijkt me prima. Die bestel ik dan maar. Bij Nikki Beach drink je geen bier maar bestel je wijn of champagne. Een fles wijn begint bij 75 euro en voor de duurste champagne, een 6 liter-fles Louis Roederer Cristal Brut, mag je 30.000 euro aftikken. Dat is exclusief fooi natuurlijk! Omdat ik de lunch nog enigszins betaalbaar wil houden en een fles wijn een beetje teveel van het goede is als je nog moet rijden bestel ik een glas Chardonnay en een flesje plat water.

Ondertussen geniet ik van het uitzicht en van de duidelijk aanwezige doch nimmer storende housebeats die uit de luidsprekers komen. Ik observeer wat voor gasten er komen, kijk of er toevallig nog celebs zitten en vraag me af waarom er meer sixpacks in de bediening lopen dan dat er onder de bar te vinden zijn.

Terwijl ik van het eten geniet bedenk ik me dat Anguilla en St. Barths bijna twee uitersten zijn, maar dat ik me op beide plekken prima thuis voel. Het relaxte maar simpele leven op Anguilla voelt heel authentiek aan en brengt het optimale relaxgevoel naar je boven. Goed eten, bediening die erop getraind is om jou prima te verzorgen en dat alles op een daarvoor optimaal ingerichte locatie daar kan ik ook prima mee uit de voeten. Het gevoel van weldaad zoals dat hier heerst is iets waar ik prima mee kan leven. Niet voor niets dat Dubai, Miami en Aruba bestemmingen zijn waar ik me heeeeeel goed thuis voel.

12:35 uur – de rekening

Aan Nikki Beach hangt wel een prijskaartje. Dat weet je vooraf. In mijn geval bedraagt de schade 65 euro. Dat is 55 euro voor de lunch zelf en een tientje fooi. Vijftien procent is toch wel enigszins de richtlij hier. Het gerecht zelf valt nog wel mee met 28 euro. Het glaasje Chardonnay kost met 12 euro meer dan wat je in een land met strenge alcoholregels betaalt, de 0,75 liter fles Evian komt mij op 10 euro te staan (13,33 euro per liter water) en voor een kopje espresso brengen ze me 5 euro in rekening. Dat is vier maal de prijs die je in Italië voor een goede espresso betaalt. Ach, het is de beleving die het hem uiteindelijk doet, zullen we maar zeggen.

12:50 uur – Anse de Lorient

Een beduidend rustiger strand is Anse de Lorient. Dit strand is niet alleen populair onder lokale gezinnen, maar ook onder surfers. De vrijwel altijd aanwezige golven en wind maken dit een goede surfspot. Niet voor niets dat hier ook een surfschool gevestigd is en dat er aan de weg achter het strand een leuke betaalbare eetgelegenheid is die zich vooral op de watersporters richt. Dus geen fancy lunches, maar gewoon goede hap voor fatsoenlijke prijzen.

Bij dit surfer’s restaurantje ligt ook een kerk en een bijbehorende begraafplaats. Wat mooi is om te zien is dat de graven op dit kerkhof een uniforme stijl heeft. Hier zie je geen onderscheid in hoeveel geld iemand tijdens zijn leven gehad heeft of hoe rijk zijn/haar familie is. Opvallend detail zijn alle kleurige kunststof bloemen die de witte graven kleur geven.

13:35 uur – Anse du Grand Cul-de-Sac

Het derde strand dat ik bezoek is dat van Grand Cul-de-Sac. Wederom een tropisch zandstrand met een mooie blauwe zee, fijn wit zand, palmbomen en wat golfslag. Het strand is wel vrij smal en heeft wat ‘last’ van zeewier. Hoewel het niet het fijnste strand van het eiland is, is dit zeker geen slechts plek om te vertoeven. Ik maak wat foto’s en keer terug naar mijn auto om mijn tocht over Saint-Barthélemy te vervolgen.

De route brengt me langs de oostkant van het eiland. Hier loopt de weg een stukje direct naast de zee. Ter hoogte van Grand Fond buigt de weg af naar het binnenland.

14:00 uur – Anse de Grande Saline

Anse de Grande Saline en Anse Gouverneur worden tot de twee mooiste stranden van Saint-Barthélemy gerekend. Beide stranden zijn via een doodlopende weg aan te rijden. Ik bezoek Anse de Grande Saline, wat ook wel aangeduid als kortweg Saline. Dit strand ligt in het zuidoosten van het eiland. Wat opvallend is, is de wind die voelbaar aanwezig is als je vanaf het parkeerterrein het strand bereikt. Ik had dat door de ligging niet verwacht. Het is ook niet druk op het strand. Om er te zonnebaden is het net wat te winderig. Het ontbreken van faciliteiten zoals beach bars zorgt ervoor dat er ook geen mogelijkheden zijn om enigszins uit de wind te gaan liggen.

14:30 uur – Gustavia

Na een kort bezoek aan Saline ben ik doorgereden naar Gustavia. Met ruim drieduizend inwoners is het niet alleen de hoofdstad van Saint-Barthélemy, het is tevens de plek waar bijna de helft van het totale aantal inwoners van St. Barths woont. De naam is een verwijzing naar de voormalige Zweedse koning Gustav III. Gustavia werd gesticht in de periode dat Saint-Barthélemy van Zweden was. Nadat het eiland in 1878 weer in Franse handen kwam is de naam van de hoofdstad niet veranderd.

Gustavia is een vrij levendige plaats, wat veroorzaakt wordt door de vrij grote concentratie aan winkels en horecagelegenheden. Het drukste is kant die ten noorden van de haven ligt. Dit is dezelfde plek waar de veerboot uit Saint-Martin aanlegt. Cruisepassagiers komen ook aan deze kant aan wal. Wil je hier gaan winkelen, neem dan wel een goed gevulde beurs mee of een creditcard met een aardige limiet (of helemaal geen limiet) erop. Een aantal dure merken zoals Cartier, Roberto Cavelli, Hermés en Ralph Lauren hebben hier hun winkels. Ook zitten er voldoende leuke boetiekjes die niet direct gekoppeld zijn aan een bepaald merk.

Inmiddels heb ik dorst gekregen. Vanwege tijdnood besluit ik hier niet op een terrasje te gaan zitten maar koop een blikje cola in de supermarkt. Een voordelig drankje, want ik betaal 1 euro en 35 cent inclusief de vijftig cent koelkosten.

Al wandelend maak ik wat foto’s van de winkels en gebouwen die ik passeer. Ik loop om de haven heen, genietend van het warme zonnetje dat op aangename wijze aanwezig is. Met 28 graden Celsius is het niet te warm, maar zeker niet te koud. Op het moment dat ik op het schiereiland aankom dat aan de zuidkant van de haven ligt valt het me op dat het daar veel rustiger is.

Aan het einde van het schiereiland staat het Hotel de la Collectivité. Dit is het overheidsgebouw van het eiland. Ik leg het vast op de gevoelige plaat en keer terug naar de auto die aan de noordkant van de haven ligt. Het doel is om nog eventjes één strand mee te pakken en daar meteen te genieten van een koel biertje.

15:45 uur – Anse Des Flamands

Na tien minuten rijden kom ik aan na wat ik naast Baie de St. Jean het mooiste strand van de dag vind: Anse Des Flamands. Dit vrij lange zandstrand ligt in het noordwesten van Saint-Barthélemy. Hier liggen enkele boektiekhotels en villa’s. Grote hotelresorts zul je op St. Barths niet aantreffen. De sfeer op het strand is gemoedelijk, de zee is zoals bijna overal hier schitterend blauw en de palmbladeren wuiven door de aangenaam bries die over het strand waait.

Zoals gezegd is het tijd voor een koel biertje. Ik neem plaats bij de beach bar van Hotel Cheval Blanc. Ik bestel een Corona en vraag om een ‘small water’ omdat ik serieus dorst heb en mijn bier niet ineens achterover wil slaan. Dat hebben ze niet. In plaats daarvan brengt de serveerster mij de gevraagde Corona en een gratis glas leidingwater met ijsklontjes erin. Leuk is de manier waarop de Corona geserveerd wordt: in een ijzeren emmertje vol ijsklontjes en met natuurlijk het stukje limoen erbij. Ik heb mijn bier nog nooit op zo’n manier geserveerd gekregen. Daar hangt wel een prijskaartje aan, want ik mag 10 euro afrekenen. Dat is (ruim) twee keer zoveel dan wat ik gemiddeld ergens voor een Corona betaal. Tja, je zit dan wel op mondain St. Barths…

16:40 uur – vliegtuigje spotten

Onderweg naar de plek waar de huurauto ingeleverd moet worden stop ik bij de rotonde waar landende vliegtuigen overheen scheren. Dit is de plek waar de vliegtuigen hun snelle daling moeten maken voordat ze de korte landingsbaan van het vliegveld bereiken. Ik heb geluk. In het kwartier dat ik hier sta kan ik één dalend vliegtuigje op de foto zetten en kan ik een tweede landing filmen.

17:00 uur – auto inleveren

Precies op tijd ben ik terug op de plek waar de huurauto weer ingeleverd moet worden. De auto wordt OK bevonden. We kunnen nog niet meteen naar de haven gebracht worden. Eerst moeten we twee minuutjes wachten op de laatste bestuurder. Op dat moment blijkt dat de vrouw van een Canadese huurder snel nog eventjes is gaan shoppen aan de overkant van de weg. Die dacht om vijf uur eens van ‘laat me toch maar eventjes dat ene jurkje gaan halen’. Natuurlijk is de dame in kwestie niet 1-2-3 gevonden en wachten we uiteindelijk tien minuten totdat mevrouw aangehuppeld komt. Heb je je eigen vrouw niet bij die tot zo’n stunt in staat is, doet iemand anders zijn vrouw het wel!

17:22 uur – aankomst in de haven

No worries… we zijn toch op tijd in de haven van Gustava. Van een incheckprocedure of paspoortcontrole is hier geen sprake. Het retourticket dat we die ochtend al ontvangen hebben is voldoende om aan te mogen sluiten in de rij. Na een paar minuten arriveert de Voyager Dreamliner 3. Dit keer hebben ze onder de passagiers een rugbyteam meegebracht dat al zingend op het bovendek staat. Ze worden toegejuicht door familie en vrienden die op de kade staan. Wat ze gewonnen hebben is me niet duidelijk, maar dat ze er uitzinnig blij mee zijn wel. Nadat deze helden en de andere passagiers van boord zijn gegaan mogen wij aan boord. Ik help nog een oudere dame met haar te grote en te zware koffer tijdens het boarden en neem plaats in de cabine.

17:45 uur – vertrek naar Saint-Martin

Precies op tijd worden de motoren gestart en vertrekken we vanaf Saint-Barthélemy naar het eiland Sint Maarten. Een regelmatige passagier van deze veerdienst vertelt me dat de terugweg een stuk kalmer zal verlopen dan de heenweg. Hij heeft helemaal gelijk. De zee is verre van een strak biljartlaken, maar de wind in de rug zorgt ervoor dat het een stuk soepeler verloopt dan de heenweg. Er worden volgens mij dan ook geen mensen ziek en het personeel deelt onderweg drinken uit.

18:20 uur – aankomst in Oyster Pond

Op het moment dat we bij Oyster Pond arriveren is de zon net achter de heuvels verdwenen. Met de zon is de warmte gelukkig nog niet verdwenen. Bij het heerlijke tropische klimaat van Sint Maarten horen vrij zwoele avonden waarbij het kwik pas na middernacht richting de 24-25 graden daalt in deze periode. Eventjes overweeg ik om hier in de haven wat te eten. De gedachte aan mogelijk slechts verlichte wegen en een weg die ik niet ken doen mij ertoe besluiten om toch maar meteen door te lopen naar de auto om vervolgens richting Maho te rijden.

19:10 uur – douchen

Na veertig minuten rijden ben ik terug in mijn hotel in Maho. Het was nu tijdens de avondspits wel iets drukker dan vanochtend. Nadat ik de auto geparkeerd heb ga ik naar mijn hotelkamer, doe mijn kleren uit en spring onder de douche om het zand van St. Barths van mijn lijf te spoelen.

Terugkijkend op de dag kan ik niet anders dan concluderen dat het zeker de moeite waard was om af te reizen naar het eiland van de rijken. De sfeer in Gustavia en op de stranden is toch duidelijk anders dan die op Anguilla en Sint Maarten, waardoor je vakantie een andere dimensie krijgt. Drie verschillende bolletjes ijs smaken maken een ijsje toch ook net wat spannender dan drie keer dezelfde smaak, hoe lekker deze ook is.

Als je mij vraagt of het de moeite waard is om naar Saint-Barthélemy te reizen voor één dag dan zeg ik ‘absoluut’. St. Barth laat een kant van de Cariben zien die je niet overal terug zal vinden en zeker niet op de schaal zoals het hier te zien is. Het gros van de bezoekers heeft wel wat te besteden en doet dat dan ook graag. Hierdoor heerst er een redelijk ingetogen sfeer die zowel Franse als Caribische invloeden heeft. Wie echter denkt dat ze sterren bij bosjes tegen het lijf zullen lopen die moeten we teleurstellen. Voor de meesten is echter het idee dat de ‘groten der aarde’ hier ook vertoeven al voldoende om een bezoek aan St. Barths een extra dimensie te geven.